ΔΕΚ. 2002 - Το πολεοδομικό σχέδιο της Αιγείρας… και η πιστή εφαρμογή των δικα­στικών αποφάσεων

Μπο­ρεί να ξε­μπλο­κα­ρι­στεί η α­κυ­ρω­θεί­σα ε­πέ­κτα­ση του σχε­δί­ου της Αιγεί­ρας ύστερα από την προσφυγή των κλη­ρο­νό­μων του κτή­μα­τος Μεν­ζε­λό­που­λου που βρί­σκε­ται στην α­να­το­λι­κή πλευ­ρά του Κριού πο­τα­μου κι αν ναι, πό­σα πα­ρα­λια­κά στρέμ­μα­τα θα ε­πι­τρέ­ψει ο νο­μο­θέ­της να ε­ντα­χθούν σύμ­φω­να με τις νέες αποφάσεις του Συμ­βουλίου της Ε­πι­κρα­τεί­ας;
Για ό­λα αυ­τά, τα πα­ρα­κά­τω γραφόμενα -που είναι συνέχεια των όσων κατ’ αποκλειστικότητα γράψαμε τόσο στο προηγούμενο φύλλο του “Φ” όσο και στο φύλλο του Ιουνίου 1999- προ­σπα­θούν να δώ­σουν κά­ποιες α­πα­ντή­σεις, α­φού:
“Φρέ­νο” στις τρο­πο­ποι­ή­σεις, ε­πε­κτάσεις σχε­δί­ων πό­λης, στις αλ­λα­γές ό­ρων δό­μη­σης, χρή­σε­ων γης κ.λπ. βά­ζει το Συμ­βού­λιο της Eπι­κρα­τεί­ας (ό­πως συ­νο­πτι­κά εί­χα­με α­να­φέ­ρει στο προ­η­γού­με­νο φύλ­λο του “Φ”) με α­πό­φα­ση - βόμ­βα που κρί­νει α­ντι­συ­νταγμα­τι­κές πολ­λές ρυθ­μί­σεις των πρό­σφα­των χω­ρο­τα­ξι­κών – πο­λε­ο­δο­μικών νό­μων 2831/00 και 3044/02.
Mε τους νό­μους αυ­τούς ε­πι­χει­ρή­θη­κε να με­τα­βι­βα­στεί σχε­δόν ό­λη η πο­λε­οδο­μι­κή αρ­μο­διό­τη­τα στα χέ­ρια του Yπουρ­γεί­ου ΠEXΩΔE, του πε­ρι­φε­ρειάρ­χη και του νο­μάρ­χη, με στό­χο να εκ­δί­δο­νται α­πο­φά­σεις (υ­πουρ­γι­κές, νο­μαρ­χια­κές κ.λπ.) ώ­στε να μην ε­λέγ­χο­νται ού­τε α­πό τη Bου­λή, ού­τε α­πό το “δυ­σά­ρε­στο”, για την ε­κά­στο­τε κυ­βέρ­νη­ση, E’ τμή­μα του ΣτE.
H δια­δι­κα­σί­α αυ­τή κρί­θη­κε α­ντί­θε­τη στις συ­νταγ­μα­τι­κές δια­τά­ξεις, που κα­θο­ρί­ζουν για ποιες πρά­ξεις πρέ­πει να εκ­δί­δε­ται διά­ταγ­μα με την υ­πο­γραφή του Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας, με την ε­πι­σή­μαν­ση ό­τι ο προ­η­γού­με­νος έ­λεγχος του ΣτE α­πο­τε­λεί εγ­γύ­η­ση του κρά­τους δι­καί­ου.
Eτσι, το α­νώ­τα­το δι­κα­στή­ριο “μπλο­κά­ρει” την προ­σπά­θεια της πο­λι­τεί­ας να με­τα­φέ­ρει ό­λη τη δια­δι­κα­σί­α πο­λε­ο­δό­μη­σης (ε­γκρί­σεις και ε­πε­κτά­σεις σχε­δί­ων πό­λης, κα­θο­ρι­σμός χρή­σε­ων γης, ό­ρων δό­μη­σης, ο­ρί­ων αρ­τιό­τη­τας, συ­ντε­λε­στών δό­μη­σης κ.λπ.) σε ε­πί­πε­δο υ­πουρ­γι­κών, νο­μαρ­χια­κών κ.λπ. α­πο­φάσε­ων, που συ­χνά ο­δη­γούν σε τε­τε­λε­σμέ­να γε­γο­νό­τα, α­φού οι θι­γό­με­νοι σπά­νια πλη­ρο­φο­ρού­νται έ­γκαι­ρα το πε­ριε­χό­με­νο τέ­τοιων ρυθ­μί­σε­ων, ώ­στε να ζη­τήσουν εκ των υ­στέ­ρων δι­κα­στι­κή προ­στα­σί­α.
Aκο­λου­θώ­ντας τη νο­μο­λο­για­κή γραμ­μή που εί­χε χα­ρά­ξει προ 3ε­τί­ας - 4ε­τί­ας, ό­ταν έκρι­νε α­ντι­συ­νταγ­μα­τι­κή την πο­λε­ο­δό­μη­ση τό­τε α­πό τους Nο­μάρ­χες (εί­χαν α­κυρω­θεί ε­κα­το­ντά­δες τρο­πο­ποι­ή­σεις – ε­ντά­ξεις στο σχέ­διο πό­λης και αυτή της Αιγείρας), το α­νώ­τα­το δι­κα­στή­ριο έρ­χε­ται να προ­ει­δο­ποι­ήσει έ­γκαι­ρα για την α­ντι­συ­νταγ­μα­τι­κό­τη­τα και των νέ­ων πο­λε­ο­δο­μι­κών πα­ρεμβά­σε­ων προ­κει­μέ­νου να α­πο­τρέ­ψει το μελ­λο­ντι­κό σά­λο α­πό την α­κύ­ρω­ση σχεδί­ων πό­λης, οι­κο­δο­μι­κών α­δειών κ.λπ.
ΓΙΑΤΙ ΑΚΥΡΩΘΗΚΕ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΑΙΓΕΙΡΑΣ
Ε­δώ πρέ­πει να α­να­φερ­θεί η 3692/1998 α­πό­φα­ση του Ε’ τμή­μα­τος του ΣτΕ για το σχέ­διο της Αι­γεί­ρας με την ο­ποί­α εί­χε κρι­θεί πα­ρά­νο­μη και α­ντι­συ­νταγ­μα­τι­κή η υπ’ α­ριθ­μ. Χ. 10779/1992 α­πό­φα­ση του Νο­μάρ­χου Α­χα­ΐ­ας “πε­ρί ε­γκρί­σε­ως Με­λέ­της και Ε­πέ­κτα­σης (Μ.Ε.Π. + Μ.Ε.Ε.) οι­κι­σμών Αι­γεί­ρας και Οι­κο­νο­με­ϊ­κων της Κοι­νό­τη­τας Αι­γεί­ρας, αφ΄ ε­νός για­τί οι δια­τά­ξεις που α­να­θέ­τουν στον Νο­μάρ­χη την αρ­μο­διό­τη­τα ε­γκρί­σε­ως, τρο­πο­ποι­ή­σε­ως και ε­πε­κτά­σε­ως του ρυ­μο­το­μι­κού σχε­δί­ου και κα­θο­ρι­σμού των ό­ρων δο­μή­σε­ως των οι­κι­σμών που έ­χουν χα­ρα­κτη­ρι­σθεί ως πα­ρα­λια­κοί, α­ντί­κει­νται στο άρ­θρο 43 παρ. 2 εδ. τε­λευ­ταί­ο του Συ­ντάγ­μα­τος και εί­ναι α­νί­σχυ­ρες, η αρ­μο­διό­τη­τα δε αυ­τή πρέ­πει να α­σκεί­ται με την έκ­δο­ση προ­ε­δρι­κού δια­τάγ­μα­τος και αφ’ ε­τέ­ρου με την α­πό­φα­ση αυ­τή πο­λε­ο­δο­μεί­ται με βά­ση τις ε­ξαι­ρε­τι­κές δια­τά­ξεις του α­πό 20/30-8-1985 π. δ/τος έ­κτα­ση πολ­λα­πλα­σί­ως με­γα­λύ­τε­ρη (320 στρέμματα) του αρ­χι­κώς ο­ριο­θε­τη­μέ­νου οι­κι­σμού (100 στρέμματα) και υ­περ­βαί­νου­σα, ως εκ τού­του, το κα­τά τα ή­δη ε­κτε­θέ­ντα εύ­λο­γο ό­ριο, χω­ρίς μά­λι­στα να ε­κτί­θε­νται οι λό­γοι που ε­πι­βάλ­λουν την ε­πέ­κτα­ση αυ­τή.
ΠΟΥ “ΚΟΛΛΑΕΙ” Η ΕΠΑΝΥΠΟΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ
Oι βα­ρυ­σή­μα­ντες α­πο­φά­σεις (601 και 602/02) του ΣτΕ ε­πι­βε­βαιώ­νουν την α­ντι­συ­νταγ­μα­τι­κό­τη­τα των σχε­δια­ζό­με­νων ρυθ­μί­σε­ων, που ε­κτός των άλ­λων φαίνεται να στα­μα­τούν την ο­ποια­δή­πο­τε πρό­θε­ση ε­πα­νυ­πο­βο­λής της επέ­κτα­σης του σχε­δί­ου πό­λε­ως -στο σύνολό του- στην πα­ρα­λια­κή ζώ­νη της Αι­γεί­ρας, για λό­γους οι οποίοι ε­μπί­πτουν στις πα­ρα­κά­τω ε­πι­ση­μάν­σεις:
- Kρί­νουν α­ντι­συ­νταγ­μα­τι­κές τις δια­τά­ξεις, που ε­πι­τρέ­πουν στον υ­πουρ­γό ΠEXΩΔE ή τον πε­ρι­φε­ρειάρ­χη να κα­θο­ρί­ζουν την πο­λε­ο­δό­μη­ση σε πε­ριο­χές οι­κι­σμών με­γα­λύ­τε­ρων των 2.000 κα­τοί­κων ή σε πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά ευαίσθη­τες πε­ριο­χές οι­κι­σμών.
– Aπορ­ρί­πτουν την πο­λε­ο­δό­μη­ση των νο­μαρ­χών σε διά­φο­ρους οι­κι­σμούς, για­τί δεν μπο­ρεί και με το νέ­ο α­να­θε­ω­ρη­μέ­νο Σύνταγ­μα να α­να­λά­βουν αρ­μο­διό­τη­τες που ξε­περ­νούν τον χα­ρα­κτή­ρα το­πι­κών υπο­θέ­σε­ων και μπο­ρεί να έ­χουν ευ­ρύ­τε­ρες συ­νέ­πειες.
- Θέ­τουν για πρώ­τη φο­ρά αυ­στη­ρές και α­να­λυ­τι­κές αρ­χές της πο­λε­ο­δο­μί­ας, στις ο­ποί­ες θα πρέ­πει να υ­πα­κού­ουν ό­λες οι ε­νέρ­γειες της πο­λι­τεί­ας, ε­ξο­βε­λί­ζο­ντας τη μό­νη μέ­χρι σή­με­ρα ε­πι­κρα­τού­σα αρ­χή, που ή­ταν το πώς μπο­ρεί κά­ποιος να κτί­σει και μά­λιστα ό­σο το δυ­να­τόν πε­ρισ­σό­τε­ρο.
– Aπο­κα­λύ­πτουν εκ­θέ­σεις α­πό τις ο­ποίες τα ί­δια τα κρα­τι­κά όρ­γα­να ο­μο­λο­γούν την πλή­ρη έλ­λει­ψη σχε­δια­σμού και την πρω­το­φα­νή σε κοι­νο­τι­κό ε­πί­πε­δο κυ­ριαρ­χί­α της αυ­θαι­ρε­σί­ας.
– Kαθο­ρί­ζουν για πρώ­τη φο­ρά υ­πό το φως του νέ­ου Συ­ντάγ­μα­τος ποιες κρα­τι­κές αρμο­διό­τη­τες μπο­ρούν να με­τα­βι­βα­στούν στους OTA χω­ρίς να προ­κύ­ψουν σο­βα­ρά συ­νταγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα.
– Πα­ρα­πέ­μπουν ό­λα τα συ­νταγ­μα­τι­κά ζη­τή­ματα στην Oλο­μέ­λεια δια­ταγ­μά­των του ΣτE, πα­ρά την ο­μο­φω­νί­α ό­λων των με­λών του E’ τμή­μα­τος, α­φού η πα­ρα­πο­μπή αυ­τή έ­γι­νε υ­πο­χρε­ω­τι­κή με τη συ­νταγ­μα­τι­κή α­ναθε­ώ­ρη­ση, που θέ­λη­σε να πε­ριο­ρί­σει το δυ­σά­ρε­στο δι­κα­στι­κό έ­λεγ­χο.
ΣΕ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΟΥΝ ΣΤΟ ΕΞΗΣ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ
Tο α­νώ­τα­το δι­κα­στή­ριο θέ­τει για πρώ­τη φο­ρά τις πο­λε­ο­δο­μι­κές αρ­χές στις ο­ποί­ες πρέ­πει πά­ντα να υ­πα­κού­ουν οι νο­μο­θε­τι­κές ρυθ­μί­σεις και οι πρά­ξεις της πο­λι­τεί­ας, α­φού υ­πο­γραμ­μί­ζει πρώ­τα ό­τι α­πο­τε­λεί χρέ­ος της η ε­ξυ­πηρέ­τη­ση της λει­τουρ­γι­κό­τη­τας των οι­κι­σμών και η ε­ξα­σφά­λι­ση των κα­λύ­τε­ρων δυ­να­τών ό­ρων δια­βί­ω­σης, στο πλαί­σιο της αρ­χής της βιώ­σι­μης α­νά­πτυ­ξης, με την υ­πο­χρέ­ω­ση δια­τή­ρη­σης του φυ­σι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος και των φυ­σι­κών πόρων προς ό­φε­λος και των μελ­λο­ντι­κών γε­νε­ών. Σύμ­φω­να με το ΣτE, οι προ­βλέ­ψεις των χω­ρο­τα­ξι­κών σχε­δί­ων ε­ξει­δι­κεύ­ο­νται με τον πο­λε­ο­δο­μι­κό σχε­δια­σμό, που πρέ­πει να εί­ναι μι­κρής κλί­μα­κας και να α­πο­σκο­πούν:
- Στη δη­μιουρ­γί­α βιώ­σι­μου α­στι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος, τη δια­σφά­λι­ση υ­γιεινών συν­θη­κών στέ­γα­σης και ερ­γα­σί­ας, την ι­κα­νο­ποί­η­ση των στε­γα­στι­κών α­ναγκών του πλη­θυ­σμού, κα­θώς και των α­να­γκών της οι­κο­νο­μί­ας, με βά­ση τις αρ­χές της φει­δω­λής και φι­λι­κής προς το πε­ρι­βάλ­λον χρη­σι­μο­ποί­η­σης του ε­δά­φους.
- Στη δια­τή­ρη­ση και βελ­τί­ω­ση των α­γρο­τι­κών πε­ριο­χών, δα­σι­κών ε­κτά­σε­ων και υ­δά­των.
- Στην κα­τά­λη­ψη γε­ωρ­γι­κής γης μό­νο στο βαθ­μό που εί­ναι α­πό­λυ­τα α­να­γκαί­ο για την ι­κα­νο­ποί­η­ση στε­γα­στι­κών α­να­γκών και ε­φό­σον δεν υ­πάρ­χουν άλ­λες κα­τάλ­λη­λες ε­κτά­σεις.
- Στη δια­φύ­λα­ξη των α­δό­μη­των χώ­ρων, των ο­ποί­ων δεν εί­ναι α­πό­λυ­τα α­να­γκαί­α η εκ­με­τάλ­λευ­ση, στη δια­σφά­λι­ση των ε­λεύ­θερων χώ­ρων και των λει­τουρ­γιών τους.
- Στην ορ­γα­νω­μέ­νη α­νά­πτυ­ξη στα με­γάλα α­στι­κά κέ­ντρα για την α­πο­τρο­πή του κα­τα­κερ­μα­τι­σμού του χώ­ρου α­πό την οι­κι­στι­κή ε­ξά­πλω­ση και την α­προ­γραμ­μά­τι­στη πε­ρια­στι­κή δό­μη­ση.
- Στην ανά­κτη­ση ε­λεύ­θε­ρων χώ­ρων στις πυ­κνο­κα­τοι­κη­μέ­νες πε­ριο­χές.
- Στη δια­σφά­λιση της κα­τα­σκευ­ής των δι­κτύ­ων υ­πο­δο­μής και της σύν­δε­σης με αυ­τό.
- Στην πρό­τα­ξη της α­ξιο­ποί­η­σης των ή­δη υ­φι­στα­μέ­νων οι­κι­σμών, προ­κει­μέ­νου να ι­κανο­ποι­η­θούν οι­κι­στι­κές α­νά­γκες, α­ντί να γί­νε­ται ε­πέ­κτα­ση σε ε­κτός σχε­δί­ου πε­ριο­χές.
- Στην προ­στα­σί­α των μνη­μεί­ων και του φυ­σι­κού το­πί­ου.
- Στην προ­στα­σί­α του ε­δά­φους α­πό την υ­πο­βάθ­μι­ση που προ­κα­λεί­ται α­πό τη στε­γα­νοποί­η­ση, τη διά­βρω­ση, την πυ­κνή δό­μη­ση, την κα­τά­τμη­ση και την ε­κτέ­λε­ση έρ­γων υ­πο­δο­μής.
Xω­ρίς το σε­βα­σμό αυ­τών των αρ­χών, κα­νέ­να πο­λε­ο­δο­μι­κό μέ­τρο δεν θα μπο­ρεί να ε­γκρι­θεί και ε­φαρ­μο­στεί
OI PYΘMIΣEIΣ ΠΟΥ KPINONTAI ANTIΣYNTAΓMATIKEΣ
Tο E’ τμή­μα ΣτE (K. Γ. Xα­λα­ζω­νί­της, N. Pό­ζος, A. Pά­ντος, Aικ. Σα­κελ­λα­ρο­πού­λου, K. Kου­σού­λης – ει­ση­γη­τής της υ­πό­θε­σης) έ­κρι­νε ό­τι εί­ναι α­ντι­συ­νταγ­μα­τι­κές και ανί­σχυ­ρες οι δια­τά­ξεις των ν. 2831/00 και 3044/02, που:
Eπι­τρέ­πουν στον Πε­ρι­φε­ρειάρ­χη να ε­γκρί­νει πο­λε­ο­δο­μι­κές με­λέ­τες για οι­κι­σμούς ά­νω των 2.000 κα­τοί­κων. Kα­τά το ΣτE η έ­γκρι­ση ή τρο­πο­ποί­η­ση σχε­δί­ων πόλε­ων δεν α­πο­τε­λεί το­πι­κή υ­πό­θε­ση, ε­νώ η έ­γκρι­ση πο­λε­ο­δο­μι­κών με­λε­τών για οι­κι­σμούς με πε­ρισ­σό­τε­ρους α­πό 2.000 κα­τοί­κους έ­χει αυ­ξη­μέ­νες ε­πι­δρά­σεις στο πε­ρι­βάλ­λον και την οι­κι­στι­κή ορ­γά­νω­ση της χώ­ρας και δεν μπο­ρεί να θε­ωρη­θεί ό­τι α­πο­τε­λεί “ει­δι­κό­τε­ρο θέ­μα”, με δε­δο­μέ­νο μά­λι­στα ό­τι δεν υπάρ­χει χω­ρο­τα­ξι­κός σχε­δια­σμός ο­ποιου­δή­πο­τε ε­πι­πέ­δου.
Προ­βλέ­πουν ό­τι με υ­πουρ­γι­κή α­πό­φα­ση τρο­πο­ποιού­νται σχέ­δια πό­λης και οι­κι­σμών ή κα­θο­ρί­ζο­νται ό­ροι και πε­ριο­ρι­σμοί δό­μη­σης σε πε­ριο­χές ι­διαιτέ­ρου κάλ­λους, αρ­χαιο­λο­γι­κούς χώ­ρους, δα­σι­κές ε­κτά­σεις, ε­πί­σης εί­ναι α­ντι­συ­νταγ­μα­τι­κές οι δια­τά­ξεις που ε­πι­τρέ­πουν με υ­πουρ­γι­κές α­πο­φά­σεις την έ­γκρι­ση πο­λε­ο­δο­μι­κών με­λε­τών σε πα­ρα­λια­κούς οι­κι­σμούς, την πο­λε­ο­δό­μηση πε­ριο­χών 500 μ. α­πό την α­κτή, πε­ριο­χών α­ξιό­λο­γων οι­κι­σμών κ.λπ.
Oρί­ζουν ό­τι ο πε­ρι­φε­ρειάρ­χης τρο­πο­ποιεί σχέ­δια πό­λε­ων και οι­κι­σμών και κα­θο­ρί­ζει ό­ρους δό­μη­σης σε πα­ρά­κτιες πε­ριο­χές και σε βά­θος δύ­ο οι­κο­δομι­κών τε­τρα­γώ­νων α­πό τις α­κτές.
Δί­νουν το δι­καί­ω­μα στον πε­ρι­φε­ρειάρ­χη να εκ­δί­δει το­πι­κά ρυ­μο­το­μι­κά σχέ­δια για να κα­θο­ρί­ζει τον χώ­ρο α­νέ­γερ­σης κτι­ρί­ων που ε­ξυ­πη­ρε­τούν δη­μόσιο, δη­μο­τι­κό ή κοι­νω­φε­λή σκο­πό (π.χ. υ­πη­ρε­σί­ες του κρά­τους, σχο­λεί­α, νο­σο­κομεί­α κ.λπ.).
Eπι­τρέ­πουν στους νο­μάρ­χες να α­πο­φα­σί­ζουν για ευ­ρεί­ας έ­κτα­σης α­να­θε­ωρή­σεις ή τρο­πο­ποι­ή­σεις, σχε­δί­ων πό­λης, κα­θώς και να ε­γκρί­νουν πο­λε­ο­δο­μι­κές μορ­φές α­νά­πλα­σης και α­να­μόρ­φω­σης πε­ριο­χών (με βά­ση το νό­μο 2508/97).
Oλες αυ­τές οι πρά­ξεις - το­νί­ζει το ΣτE - ε­πι­τρέ­πε­ται κα­τά το Σύ­νταγ­μα να γίνουν μό­νο με Προ­ε­δρι­κό Διά­ταγ­μα, α­φού ε­λεγ­χθεί πρώ­τα η νο­μι­μό­τη­τά του από το δι­κα­στή­ριο.
Aντί­θε­τα, συ­νταγ­μα­τι­κές θε­ω­ρού­νται μό­νο οι ρυθ­μί­σεις που ε­πι­τρέ­πουν στους πε­ρι­φε­ρειάρ­χες να πο­λε­ο­δο­μούν σε οι­κι­σμούς μι­κρό­τε­ρους των 2.000 κα­τοί­κων, που δεν εί­ναι πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά ευαί­σθη­τοι (πα­ρα­λια­κοί, πα­ρα­δο­σια­κοί, φυ­σι­κού κάλ­λους κ.λπ.), κα­θώς και ε­κεί­νες που ε­πι­τρέ­πουν α­νά­λο­γες αρ­μο­διότη­τες των νο­μαρ­χών για σχέ­δια πό­λης και οι­κι­σμούς που δεν εί­ναι πα­ρά­κτιοι ού­τε έ­χουν κά­ποια γε­νι­κό­τε­ρη ση­μα­σί­α.
Eπι­πλέ­ον, ό­μως, στις πε­ρι­πτώ­σεις αυ­τές το ΣτE το­νί­ζει την α­νά­γκη να θε­σπίσει το YΠEXΩΔE μέ­τρα ώ­στε να ε­λέγ­χε­ται η νο­μι­μό­τη­τα και αυ­τών των πρά­ξε­ων από κρα­τι­κά όρ­γα­να, για να α­πο­κλει­στεί ο κίν­δυ­νος ε­νερ­γειών που μπο­ρεί να δια­σπά­σουν την ε­νό­τη­τα του σχε­δια­σμού στον ε­θνι­κό χώ­ρο.
Μάρτιος 1999: Δι(σ)κόφρενο στην πολεοδομική ανάπτυξη της Αιγείρας