ΑΥΓ. 2007 - Διάλογος… επιτέλους; ή μη μου τους κύκλους τάραττε!

Σί­γου­ρα δεν μπο­ρού­σα να φα­ντα­στώ το πο­λύ θε­τι­κό α­πο­τέ­λε­σμα που θα εί­χε η ε­πί­σκε­ψη μιας νε­α­ρής μα­θή­τριας (Αι­γει­ρά­τισ­σας α­πό την Α­θή­να) τον πε­ρα­σμένο Αύ­γου­στο στο γρα­φεί­ο μου. Κρα­τού­σε στα χέ­ρια της μια δι­σέ­λι­δη χει­ρό­γρα­φη ε­πι­στο­λή και με πε­ρισ­σή ευ­γέ­νεια με πα­ρα­κά­λε­σε να τη δη­μο­σιεύ­σω. Της το υ­πο­σχέ­θη­κα, κά­ποιες συ­γκυ­ρί­ες ό­μως δεν ε­πέ­τρε­ψαν τό­τε την έ­γκαι­ρη δημο­σί­ευ­σή της. Την ξα­να­θυ­μή­θη­κα φέ­τος και τη δη­μο­σί­ευ­σα στο προ­η­γού­με­νο φύλλο τού «Φ».

Το γε­γο­νός ό­τι η ε­πι­στο­λή συ­ζη­τή­θη­κε α­μέ­σως με­τά την κυ­κλο­φο­ρί­α τής ε­φημε­ρί­δας (και προ­φο­ρι­κά και γρα­πτά, ε­νώ ο Δή­μος προ­χώ­ρη­σε στην το­πο­θέ­τη­ση νέ­ων α­πα­γο­ρευ­τι­κών stand στον πα­ρα­λια­κό που ε­ξυπη­ρε­τούν πο­λύ κα­λύ­τε­ρα την κυ­κλο­φο­ρί­α των πε­ζών) ή­ταν μί­α πο­λύ θε­τι­κή εξέ­λι­ξη, δεν εί­ναι ό­μως αυ­τό το θέ­μα μας.

Ε­δώ και πολ­λά χρό­νια έ­χω α­ντι­λη­φθεί ό­τι α­που­σιά­ζει ο διά­λο­γος α­πό την τοπι­κή κοι­νω­νί­α μας. Υ­πάρ­χει φυ­σι­κά, θα μου πεί­τε, πο­λύς και έ­ντο­νος κα­τά τις προ­ε­κλο­γι­κές πε­ριό­δους. Αυ­τός ό­μως εί­ναι «πο­λι­τι­κός» διά­λο­γος και σαν γνή­σιοι Έλ­λη­νες δεν υ­στε­ρού­με. Ο άλ­λος λεί­πει, ο «κοι­νω­νι­κός», για τα θέ­ματα που θα πρέ­πει να α­πα­σχο­λούν κά­θε Δη­μό­τη και α­φο­ρούν το μέλ­λον τού τό­που μας.

Ε­πι­τέ­λους, λοι­πόν, ας αρ­χί­σου­με α­πό τον πα­ρα­λια­κό μας δρό­μο… Ε­δώ θα μου επι­τρέ­ψε­τε να κα­τα­θέ­σω και ε­γώ τη γνώ­μη μου, ως δη­μό­της. Θε­ω­ρώ ό­τι πρέ­πει να α­πα­γο­ρεύ­ε­ται η κυ­κλο­φο­ρί­α των αυ­το­κι­νή­των κα­τά τη δί­μη­νη κα­λο­και­ρι­νή πε­ρί­ο­δο σε ό­λο το μή­κος του. Α­πό πο­τά­μι σε πο­τά­μι, δη­λα­δή (Κριός – Θο­λο­πό­ταμος).

Ε­πί­σης, σε προ­η­γού­με­νο φύλ­λο δη­μο­σιεύ­τη­κε ε­ρώ­τη­ση βου­λευ­τή για τα σχο­λεί­α τής Αι­για­λεί­ας, χω­ρίς α­να­φο­ρά (λό­γω μη ε­νη­μέ­ρω­σης) στο Γυ­μνά­σιο – Λύ­κειο Αι­γεί­ρας. Δεν α­κού­στη­κε ό­μως ό­λο αυ­τό το διά­στη­μα κα­νέ­να σχό­λιο δη­μότη, γο­νιού, μα­θη­τή, ώ­στε ο βου­λευ­τής να ε­πα­νυ­πο­βάλ­λει την ε­ρώ­τη­ση στην υ­πουργό Παι­δεί­ας, με την α­να­φο­ρά και στο τε­ρά­στιο πρό­βλη­μα αυ­τού του σχο­λι­κού συ­γκρο­τή­μα­τος.

Άλ­λο: Α­πό το πε­ρα­σμέ­νο κα­λο­καί­ρι, ο­ρι­σμέ­να α­πό τα φρε­ά­τια ομ­βρί­ων στον μονα­δι­κό πλα­κό­στρω­το πε­ζό­δρο­μο της Αι­γεί­ρας έ­χουν υ­πο­χω­ρή­σει και εί­ναι άκρως ε­πι­κίν­δυ­να στη διέ­λευ­ση των πε­ζών. Το ση­μεί­ο α­πο­τε­λεί το νευ­ραλ­γι­κότε­ρο ση­μεί­ο προ­σέ­λευ­σης στην πα­ρα­λί­α και τα πα­ρα­κεί­με­να ε­στια­τό­ρια – κα­φέ. Σί­γου­ρα δεν υ­πάρ­χει Αι­γει­ρά­της που να μην περ­νά­ει α­πό το ση­μεί­ο τουλά­χι­στον μί­α φο­ρά την ε­βδο­μά­δα, ε­νώ οι ι­διο­κτή­τες των πα­ρα­λια­κών κα­τα­στημά­των τον χρη­σι­μο­ποιούν για τρο­φο­δο­σί­α πολ­λά­κις κα­θη­με­ρι­νά. Εί­μαι ό­μως από­λυ­τα βέ­βαιος ό­τι ου­δείς εν­δια­φέρ­θη­κε ό­λο αυ­τό το διά­στη­μα να ε­νη­με­ρώσει τις υ­πη­ρε­σί­ες του Δή­μου για να ε­πι­σκευά­σουν τα ε­πι­κίν­δυ­να αυ­τά ση­μεί­α (δου­λεί­α ό­χι πα­ρα­πά­νω α­πό μια ώ­ρα).

Αλ­λά και το θέ­μα τής διά­βρω­σης των α­κτών μάς α­φή­νει πα­γε­ρά α­διά­φο­ρους. Τι κι αν η αρ­μό­δια Πο­λι­τεί­α πα­ρα­δέ­χτη­κε ό­τι δεν υ­πάρ­χει κα­μί­α με­λέ­τη για την προ­στα­σί­α των πα­ρα­λια­κών οι­κι­σμών (βλ. «Φ» Ιου­νί­ου), κα­νείς μας δεν α­νη­συχεί γι’ αυ­τό και δεν σκέ­φτε­ται ό­τι σε λί­γα χρό­νια ο α­σφαλ­το­τά­πη­τας του πα­ρα­λια­κού με τα συ­νε­χή πρό­χει­ρα μπα­λώ­μα­τα θα υ­πε­ρυ­ψώ­νε­ται έ­τσι ώ­στε οι αυ­λές των πα­ρα­λια­κών οι­κιών να με­τα­τρέ­πο­νται σε λί­μνες με­τά α­πό κά­θε βροχή ή θα­λασ­σο­τα­ρα­χή. Ά­σε δε, η πε­ριο­χή τής «Αρ­χό­ντισ­σας», ε­κεί «α­πα­γο­ρεύ­ο­νται» λό­γω αι­για­λού και τα πρό­χει­ρα μπα­λώ­μα­τα της κα­τα­στρο­φι­κής διά­βρω­σης…

Ψι­λά γράμ­μα­τα θα μου πεί­τε!

Ε­δώ δεν ά­νοι­ξε …στό­μα για τη διέ­λευ­ση του τραίνου και του αυ­το­κι­νη­το­δρό­μου, τα δύ­ο έρ­γα που θα με­τα­τρέ­ψουν (σε λί­γα χρόνια) την Αι­γεί­ρα σε έ­να α­πέ­ρα­ντο συ­γκοι­νω­νια­κό πάρ­κο. Ε­δώ α­πο­ρούν α­κό­μη και οι το­πο­γρά­φοι που κα­τα­με­τρούν τις α­παλ­λο­τριω­μέ­νες ε­κτά­σεις. «Εί­στε από τα λί­γα χω­ριά με­τα­ξύ Κο­ρίν­θου – Πά­τρας, που δεν τα α­κού­με α­πό τους ι­διοκτή­τες…» ε­πι­ση­μαί­νουν με α­πο­ρί­α.

Α­λή­θεια, συ­ζη­τά κα­νείς για την α­νά­δει­ξη – α­ξιο­ποί­η­ση του Αρ­χαί­ου Θε­ά­τρου, ε­νός α­πό τα ι­σχυ­ρό­τε­ρα χαρ­τιά για την οι­κο­νο­μο­του­ρι­στι­κή α­να­βάθμι­ση της ευ­ρύ­τε­ρης πε­ριο­χής; Ευ­τυ­χώς δηλ. που στο πρό­γραμ­μα του Κέ­ντρου Πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κής Εκ­παί­δευ­σης Α­κρά­τας, υ­πάρ­χουν και κά­ποιες ε­πι­σκέ­ψεις σχο­λεί­ων στο χώ­ρο του Πα­λιο­κά­στρου!

Βέ­βαια, κά­ποιοι «δια­χρο­νι­κοί» πα­ρα­θε­ρί­ζο­ντες «Α­θη­νο­αι­γει­ρά­τες» αρ­θρώνουν λό­γο. Μι­λά­νε για πα­γκά­κια και κα­λύ­τε­ρο φω­τι­σμό στον πα­ρα­λια­κό δρό­μο που α­γα­πούν για­τί ε­δώ με­γά­λω­σαν τα παι­διά τους και τώ­ρα τα εγ­γό­νια τους. «Δεν βλέ­πουν πώς έ­χουν α­να­πλά­σει την πα­ρα­λί­α της Α­κρά­τας; Δεν φω­νά­ζει κανείς ό­μως, α­φού κά­θε βρά­δυ ό­λη η Αι­γεί­ρα α­πο­λαμ­βά­νει την νυ­χτε­ρι­νή ζω­ή της Α­κρά­τας», συ­ζη­τούν με­τα­ξύ τους…

Οι α­πο­ρί­ες φυ­σι­κά μπο­ρού­σαν να μην έ­χουν τε­λειω­μό, αλ­λά φο­βά­μαι ό­τι θα πεί­τε: Ε­δώ ο κό­σμος καί­γε­ται και συ φι­λο­σο­φείς…

Έ­χε­τε δί­κιο, γι’ αυ­τό μάλ­λον δεν θα το ξα­να­κά­νω.

Δεν θα ξα­να­θέ­σω ε­ρω­τή­ματα για κά­τι «αρ­χαί­ες πέ­τρες», για τη διά­βρω­ση της πα­ρα­λί­ας μας, για τη συ­γκοι­νω­νια­κή τρι­χο­τό­μη­ση της Αι­γεί­ρας, για την α­νά­πτυ­ξη και τα λοι­πά «δευ­τερεύ­ο­ντα» και «α­νε­παί­σθη­τα» μι­κρο­προ­βλή­μα­τα…

Κα­λό και ...ά­κα­πνο υ­πό­λοι­πο Κα­λο­καί­ρι