ΑΠΡ. 2007 - «Έρμαια» της διάβρωσης και των ανέμων τα παράλια του Κορινθιακού

Έ­χουν πε­ρά­σει δώ­δεκα και πλέ­ον χρό­νια α­πό τό­τε που ο «Φ» έ­θε­σε για πρώ­τη φο­ρά το τε­ρά­στιο πρόβλη­μα που α­ντι­με­τω­πί­ζουν οι πα­ρα­λί­ες τής Α­χα­ΐ­ας και της Κο­ριν­θί­ας και το οποίο «ακού­ει» στο ό­νο­μα «Διά­βρω­ση των α­κτών».

Τό­τε, τον Ια­νουά­ριο του 1996, με έ­να ε­μπε­ρι­στα­τω­μέ­νο ρε­πορ­τάζ, που εί­χε τί­τλο «Λι­μά­νι η Αι­γεί­ρα;», εί­χα­με πα­ρου­σιά­σει τις ε­πι­στη­μο­νι­κές α­πό­ψεις ει­δικών κα­θη­γη­τών τού Πο­λυ­τε­χνεί­ου και του Πα­νε­πι­στη­μί­ου (α­κτο­μη­χα­νι­κών κλπ).

Ό­λα αυ­τά τα χρό­νια, οι «πα­ροι­κού­ντες» στις πα­νέ­μορ­φες α­κτές τής βόρειας Πε­λο­πον­νή­σου, που βρέ­χο­νται α­πό τον Κο­ριν­θια­κό, πα­ρα­κο­λου­θού­με «ι­δί­οις ό­μα­σι» τις αυ­ξα­νό­με­νες κα­τα­στρο­φι­κές συ­νέ­πειες του φαι­νο­μέ­νου.

Έ­χου­με γί­νει πλέ­ον ό­λοι «ει­δι­κοί» στο για­τί συμ­βαί­νει αυ­τό και το πώς θα α­ντι­με­τω­πι­σθεί η κα­τά­στα­ση.

Ί­σως για­τί δεν έ­χου­με α­κό­μα α­ντι­λη­φθεί το μέγε­θος της ε­περ­χό­με­νης ζη­μιάς, που με μα­θη­μα­τι­κή α­κρί­βεια θα υ­πο­στούν οι ρα­γδαί­α α­να­πτυσ­σό­με­νες του­ρι­στι­κά πε­ριο­χές α­πό την Κό­ριν­θο μέ­χρι το Ρίο.

Και αυ­τό σί­γου­ρα δεν εί­ναι μια δη­μο­σιο­γρα­φι­κή ή «ρο­μα­ντι­κή» κα­τα­στρο­φολο­γί­α, αλ­λά στη­ρί­ζε­ται, σε ε­πι­στη­μο­νι­κές με­λέ­τες ει­δι­κών, που ε­ξα­κο­λου­θούν να κρού­ουν τον κώ­δω­να του κιν­δύ­νου για τη δρα­μα­τι­κή ε­ξέ­λι­ξη της διάβρω­σης.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό εί­ναι το πρό­σφα­το δη­μο­σί­ευ­μα στον α­θη­να­ϊ­κό τύ­πο με τί­τλο «Βυ­θός σε 30 χρό­νια οι α­κτές του Κο­ριν­θια­κού!» (βλέ­πε σε­λί­δα 5) στο ο­ποί­ο πα­ρου­σιά­ζε­ται ε­πι­στη­μο­νι­κά τεκ­μη­ριω­μέ­νο το δυσοί­ω­νο μέλ­λον τής ευ­ρύ­τε­ρης πε­ριο­χής.

Τι να τον κά­νου­με τον γρή­γο­ρο σι­δη­ρό­δρο­μο και τον «δι­πλό» αυ­το­κι­νη­τό­δρο­μο, που θα εκ­μη­δε­νί­σουν τις α­πο­στά­σεις α­πό τα συ­γκοι­νω­νια­κά κέ­ντρα (Α­θή­να – Πά­τρα), αν ο κα­λο­καιρι­νός του­ρί­στας σε λί­γο δεν θα βρί­σκει κα­τάλ­λη­λη πα­ρα­λί­α για να κο­λυ­μπή­σει;

Το πρό­βλη­μα α­παι­τεί ά­με­ση και συ­νο­λι­κή α­ντι­με­τώ­πι­ση σε ε­πί­πε­δο Πε­ρι­φερειών και Νο­μαρ­χιών, με την εκ­πό­νη­ση με­λε­τών και την κα­τα­σκευ­ή των κα­τάλ­λη­λων και σω­στών λι­με­νι­κών έρ­γων, τα οποία  στη χει­ρό­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση θα ε­πι­βρα­δύνουν τον ε­περ­χό­με­νο κίν­δυ­νο.

Οι ό­ποιες το­πι­κές πα­ρεμ­βά­σεις φα­ντά­ζουν πλέ­ον «στα­γό­νες στο ω­κε­α­νό» και «χτί­σι­μο στην άμ­μο», που σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση δεν μπο­ρούν να ε­μπο­δίσουν τη βύ­θι­ση της α­κτής, ούτε να ε­λέγ­ξουν την ε­πί­δρα­ση των α­νέ­μων (οι βο­ριά­δες «σκά­βουν» και οι νο­τιά­δες «μπα­ζώ­νουν» τις αμ­μου­διές), κα­θώς και την κα­τεύ­θυν­ση των υ­λι­κών που φέρ­νουν τα νε­ρά των πο­τα­μών εμπλου­τί­ζοντας με αμ­μο­χά­λι­κο τις πα­ρα­λί­ες.

Η ε­πι­στή­μη, α­πό την μία πλευ­ρά, έ­χει κά­νει στο α­κέ­ραιο το κα­θή­κον της, κα­τα­γρά­φο­ντας το μέ­γε­θος του προ­βλή­μα­τος.

 Αυ­τό ό­μως δεν εί­ναι αρ­κε­τό, αφού η υ­λο­ποί­η­ση α­ντι­δια­βρωτι­κών έρ­γων εί­ναι θέ­μα της ε­κτε­λε­στι­κής ε­ξου­σί­ας, της άλ­λης δη­λα­δή πλευράς η οποία έ­χει τη δυ­να­τό­τη­τα αλ­λά και την υ­πο­χρέ­ω­ση να προ­στα­τεύ­ει την κοινω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κή ε­ξέ­λι­ξη κά­θε τό­που.

Το ε­ρώ­τη­μα εί­ναι: τι έ­χει γί­νει (αν έ­χει γί­νει) μέ­χρι σή­με­ρα; Μια γρή­γο­ρη έρευ­να των πη­γών πλη­ρο­φό­ρη­σης στο δια­δί­κτυο για τη «διά­βρω­ση του Κο­ριν­θιακού» δεν α­πο­δί­δει και πολ­λά...

Η Κο­ριν­θί­α σί­γου­ρα πρω­το­στα­τεί, με πα­ρεμ­βά­σεις Νο­μαρ­χών, Βου­λευ­τών, Δη­μάρ­χων, Πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κών Ορ­γα­νώ­σε­ων, Πο­λι­τευ­τών κλπ. Στην Κο­ριν­θί­α, ε­πί­σης, μπο­ρεί κά­ποιος να βρει με­τα­ξύ των χρη­μα­το­δο­τού­με­νων έρ­γων και τα ε­ξής κον­δύ­λια πα­ρο­χής υ­πη­ρε­σιών για την προ­στα­σί­α – αναβάθ­μι­ση του πε­ρι­βάλ­λο­ντος:  ΔΙΑ­ΒΡΩ­ΣΗ Α­ΚΤΩΝ ΚΟ­ΡΙΝ­ΘΙΑ­ΚΟΥ ΚΟΛ­ΠΟΥ 500.000 Ευ­ρώ, ΠΡΟ­ΣΤΑ­ΣΙΑ Α­ΠΟ ΤΗ ΔΙΑ­ΒΡΩ­ΣΗ Α­ΚΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟ­ΡΙΝ­ΘΙΑ­ΚΟΥ ΚΟΛ­ΠΟΥ (Α­ΓΡΟ­ΤΙ­ΚΕΣ ΠΕ­ΡΙΟ­ΧΕΣ) 1.000.000 Ευ­ρώ.

Πο­λύ φτω­χή η συ­γκε­κρι­μένη θε­μα­το­λο­γί­α α­πό την Α­χα­ΐ­α, αφού η α­να­ζή­τη­ση πα­ρου­σιά­ζει ως μό­νη σχε­δόν α­να­φο­ρά για τη διά­βρω­ση, την ι­στο­σε­λί­δα της ε­φη­με­ρί­δας μας.

Σύμ­φω­να με αυ­τά τα δε­δομέ­να, λοιπόν, η λή­ψη γεν­ναί­ων απο­φά­σε­ων για την προ­στα­σί­α των α­κτών πρέ­πει, έ­στω και με με­γά­λη κα­θυ­στέ­ρη­ση, να γί­νει ά­με­σα και συλ­λο­γι­κά α­πό ό­λους τους ε­μπλε­κό­με­νους φο­ρείς   (Υ­πουρ­γεί­α, Πε­ρι­φέ­ρεια, Νο­μαρ­χί­α, Δή­μους).

Ει­δι­κά δε, για την Αι­για­λεί­α η ό­ποια πε­ραι­τέ­ρω κα­θυ­στέ­ρη­ση μπο­ρεί να εί­ναι κα­τα­στρο­φική και ί­σως μη α­να­στρέ­ψι­μη.

Ας υ­πάρ­ξει, επιτέλους, σε πρώ­τη φά­ση μια πλή­ρη ε­νη­μέ­ρω­ση των πο­λι­τών για την πο­ρεί­α των με­λε­τών (αν υ­πάρ­χουν) και τι αυ­τές πε­ρι­λαμ­βά­νουν, αν έ­χουν λη­φθεί υ­πό­ψη οι κα­τά τό­πους ιδιαι­τε­ρό­τη­τες (πο­σό­τη­τες υ­δά­των πο­τα­μών, θα­λάσ­σια ρεύ­ματα, ε­πί­δρα­ση των α­νέ­μων κ.λπ), αν έ­χουν ε­ξα­σφα­λι­σθεί κον­δύ­λια για την υ­λο­ποί­η­ση των με­λε­τών και την κα­τα­σκευ­ή των έρ­γων, με ποιόν τρό­πο θα πα­ρα­καμ­φτεί η ε­μπλο­κή του αρ­μό­διου Υ­πουρ­γεί­ου ό­ταν σε πολ­λά ση­μεί­α των α­κτών τα υπάρ­χο­ντα προ­στα­τευ­τι­κά τοι­χί­α και οι πα­ρα­λια­κοί δρό­μοι ευ­ρί­σκο­νται ε­ντός τής (κρα­τι­κής) αι­για­λί­τι­δας ζώ­νης και τέ­λος, το κυ­ριό­τε­ρο, αν υ­πάρ­χει κάποιο χρο­νο­διά­γραμ­μα για ό­λα αυ­τά.

Σε α­να­μο­νή των ό­ποιων α­πα­ντή­σε­ων α­πό τους αρ­μο­δί­ους και θα ε­πα­νέλ­θου­με.