Ιούν. 2012: Μήπως προσπαθούν να βάλουν την Αχαΐα στο κλαμπ τού …“Αβδηριτισμού” ;

 3 Ιουνίου 2012: Κατασκευάζονται σταθμοί χωρίς τρένα!

Τα Ά­βδη­ρα, ή­ταν μια αρ­χαί­α πό­λη πλη­σί­ον στήν πε­ρι­βό­η­τη λί­μνη Βιστωνίδα, το ό­νο­μα των κα­τοί­κων της ο­ποί­ας συν­δέ­θη­κε α­πό τους αρ­χαί­ους συγ­γρα­φείς, με την α­νι­κα­νό­τη­τα στη δια­χεί­ρι­ση των δη­μο­σί­ων πραγ­μά­των, της α­φέ­λειας, της α­κρι­σί­ας κλπ. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ή­ταν και έ­να α­πό τα α­νέκ­δο­τα της αρ­χαί­ας ε­κεί­νης ε­πο­χής που σα­τί­ρι­ζαν τους Α­βδη­ρί­τες: Για να διο­χε­τεύ­σουν πό­σι­μο νε­ρό στην πό­λη τους, δεν φρό­ντι­σαν πρώ­τα να το α­να­ζη­τή­σουν και α­φού πει­στούν ό­τι ή­ταν αρ­κε­τό να το με­τα­φέ­ρουν, αλ­λά προ­κα­τα­σκεύ­α­σαν μια με­γα­λο­πρε­πή κρή­νη (βρύ­ση) ξο­δεύ­ο­ντας ό­λα τα χρή­μα­τα που εί­χαν συ­γκε­ντρώ­σει για την ύ­δρευ­ση της πό­λης τους και έ­τσι τους έ­μει­νε μό­νο η βρύ­ση για στό­λι­σμα, φυ­σι­κά χω­ρίς νε­ρό, κληροδοτώντας α­νά τους αιώ­νες τη λέ­ξη "Α­βδη­ρι­τι­σμός" με την α­νά­λο­γη εν­νοιο­λο­γι­κή ση­μα­σί­α.

Πα­ρα­κο­λου­θώ­ντας, λοι­πόν, τους ε­ντα­τι­κούς ρυθ­μούς με τους ο­ποί­ους ξε­κί­νη­σε η νέ­α ερ­γο­λα­βί­α τού τρέ­νου υ­πο­γειο­ποί­η­σης μέ­σα στο Δια­κο­πτό και κα­τα­σκευ­ής σταθ­μών και στά­σε­ων α­πό Ξυ­λό­κα­στρο έ­ως Ρο­δο­δάφ­νη και φυ­σι­κά γνω­ρί­ζο­ντας κα­λά τα προ­βλή­μα­τα που έ­χουν ρί­ξει πολ­λά χρό­νια πί­σω την ο­λο­κλή­ρω­ση του ση­μα­ντι­κό­τα­του έρ­γου για την Α­χα­ΐ­α, δεν υ­πάρ­χρει αμ­φι­βο­λί­α ό­τι μπο­ρεί να πέ­σου­με στον πει­ρα­σμό τής σύ­γκρι­σης των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών σταθ­μών με την κρή­νη των αρ­χαί­ων Αβδη­ρι­τών…

Πράγ­μα­τι, τους τε­λευ­ταί­ους μή­νες με έ­ναν κα­ται­γι­σμό αι­σιό­δο­ξων α­να­κοι­νώ­σε­ων, γί­νε­ται προ­σπά­θεια να πει­σθεί η Αι­για­λεί­α (του­λά­χι­στον) ό­τι σε δύ­ο - τρί­α το πο­λύ τέσ­σε­ρα χρό­νια θα έ­χει σύγ­χρο­νο “ευ­ρω­πα­ϊ­κό” σι­δη­ρό­δρο­μο, α­φού μέ­χρι τέ­λους τού 2012 θα εί­ναι (σχε­δόν) έ­τοι­μοι οι σταθ­μοί.
Φυ­σι­κά και εί­ναι θε­τι­κό­τατη η ε­ξαγ­γε­λί­α ό­τι προ­χω­ρά το έρ­γο με νέ­ες ερ­γο­λα­βί­ες και στην πέ­ρα του Αι­γί­ου πε­ριο­χή. Κά­λιο αρ­γά πα­ρά πο­τέ, α­φού τα αρ­χι­κά χρο­νο­δια­γράμ­μα­τα του έρ­γου έ­χουν “ξε­φύ­γει” κα­τά πο­λύ...
Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση, πάντως, κου­ρά­ζει α­φά­ντα­στα το γε­γο­νός, με­τά α­πό κά­θε ανακοίνωση χρο­νο­δια­γράμ­μα­τος να θε­ω­ρεί­ται δε­δο­μέ­νο ό­τι θα α­κο­λου­θή­σει μια νέ­α ε­ξαγ­γε­λί­α που θα προ­σθέ­τει, χω­ρίς ε­παρ­κή αι­τιο­λο­γί­α, δυο-τρί­α χρό­νια του­λά­χι­στον στην πα­ρά­δο­ση του έρ­γου...! Ούτε θα πρέ­πει να ρί­χνε­ται η ευ­θύ­νη των κα­θυ­στε­ρή­σε­ων στις δι­κα­στι­κές “πε­ρι­πέ­τειες” των έρ­γων οι ο­ποί­ες κυ­ρί­ως ο­φεί­λο­νται στις δια­φο­ρε­τι­κές α­ντι­με­τω­πί­σεις το­πι­κών αι­τη­μά­των α­πό την Πο­λι­τεί­α, καλ­λιερ­γώ­ντας έ­τσι “τσου­νά­μι” προ­σφυ­γών α­πό τους μη “ει­σα­κου­σθέ­ντες”…
Ευ­τυ­χώς, ό­πως πλη­ρο­φο­ρού­μα­στε, δεν φαί­νε­ται (προς το πα­ρόν) να ε­πι­μέ­νουν α­κό­μα σε μί­α ου­το­πι­κή (οι­κο­νο­μι­κά) υ­πο­γειο­ποί­η­ση ο­λό­κλη­ρου του θα­λάσ­σιου με­τώ­που τής Α­χα­ϊ­κής πρω­τεύ­ου­σας, που ε­κτός των άλ­λων στέλ­νει το μή­νυ­μα ό­τι ο “ι­σχυ­ρός” ΔΕΝ δι­καιώ­νε­ται πά­ντα…
Κα­νείς, ε­πί­σης, δεν α­πα­ντά στο ε­ρώ­τη­μα, πό­τε και α­πό ποιόν θα ο­λο­κλη­ρω­θεί η ερ­γο­λα­βί­α υ­πο­δο­μής και γε­φυ­ρών στο με­γα­λύ­τε­ρο τμή­μα με­τα­ξύ Ξυ­λο­κά­στρου και Ρο­δο­δάφ­νης και σε ποιούς χρε­ώ­νο­νται οι τε­ρά­στιες χρο­νι­κές κα­θυ­στε­ρή­σεις στην πα­ρά­δο­ση του έρ­γου, που εί­χε δη­μο­πρα­τη­θεί στις 13 Μαρ­τί­ου 2007 με συμ­βα­τι­κό χρό­νο πα­ρά­δο­σης 30 μή­νες...! Πέ­ντε χρό­νια α­πό τη δη­μο­πρά­τη­ση και με­τά τη με­γά­λη πλη­μύ­ρα τής Αι­γεί­ρας τον πε­ρα­σμέ­νο Φε­βρουά­ριο στο ση­μεί­ο κα­τα­σκευ­ής τής σι­δη­ρο­δρο­μι­κής γέ­φυ­ρας Θο­λο­πό­τα­μου, γί­νε­ται αντιληπ­τό ό­τι δεν “υ­φί­στα­ται” η συ­γκε­κρι­μέ­νη ερ­γο­λα­βί­α τής "Μηχανικής". Δώ­δε­κα και πλέ­ον με­γά­λα τε­χνι­κά έρ­γα (γέ­φυ­ρες - δια­βά­σεις κλπ) πα­ρα­μέ­νουν α­νε­κτέ­λε­στα στην Α­να­το­λι­κή Αι­για­λεί­α (με­τα­ξύ Αι­γεί­ρας και Πλα­τά­νου) και σί­γου­ρα δεν εί­ναι τα μό­να.
Κα­νείς, ε­πι­μέ­νου­με, κα­νείς δεν α­σχο­λή­θη­κε με την “πα­θο­λο­γί­α” ε­νός τό­σο πο­λύ­τι­μου έρ­γου, το ο­ποί­ο δυ­στυ­χώς α­πό τη γέν­νη­σή του δια­χει­ρί­στη­κε “πο­λι­τι­κά”. Για­τί, ά­ρα­γε, με­τά τη δια­κο­πή των δρο­μο­λο­γί­ων (Κιά­το - Δια­κο­πτό) τον Αύ­γου­στο τού 2009, που θε­ω­ρή­θη­κε α­πό πολ­λούς ως “κα­τα­στρα­τή­γη­ση” της σύμ­βα­σης κα­τα­σκευ­ής, δεν α­ντέ­δρα­σε κα­νέ­νας; Μή­πως, για­τί τό­τε εί­χε γί­νει και το μοί­ρα­σμα της “πί­τας” με τους αυ­το­κι­νη­τό­δρο­μους Σου­φλιά και δεν υ­πήρ­χε εν­δια­φέ­ρον πλέ­ον για έ­να “μι­κρό” και σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση “α­ντα­γω­νι­στι­κό”, των νέ­ων αυ­το­κι­νη­τό­δρο­μων, τρέ­νο;
Κα­νείς, ε­πι­μέ­νου­με, κα­νείς δε θέ­λη­σε να αι­τιο­λο­γή­σει κατά πόσο ή­ταν ε­πι­βε­βλη­μέ­νες και μέ­σα στα πλαί­σια των ευ­ρω­πα­ϊ­κών χρη­μα­το­δο­τι­κών δε­σμεύ­σε­ων, οι ουκ ο­λί­γες αλ­λα­γές στην υ­πάρ­χου­σα χά­ρα­ξη, οι ο­ποί­ες συ­νέ­βα­λαν τα μέ­γι­στα στο να πέ­σει έ­ξω το χρο­νο­διά­γραμ­μα και ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός τού έρ­γου. (Με­τα­φο­ρά του ά­ξο­να σε με­γά­λο τμή­μα της Κο­ριν­θί­ας, υ­πο­γειο­ποι­ή­σεις σε Δια­κο­πτό και Αί­γιο κλπ).
Συ­μπέ­ρα­σμα: Μέ­χρι να έχου­με α­πτές α­πο­δεί­ξεις για τη θε­τι­κή ε­ξέ­λι­ξη ό­λων των έρ­γων, ας κρα­τά­με μι­κρό κα­λά­θι, για να α­πο­φύ­γου­με να ε­πι­συ­νά­ψουν στους Α­χαιούς, το “σύν­δρο­μο” του Α­βδη­ρι­τι­σμού…

Κώστας Ρόζος

 Διαβάστε την ιστορία από το 1998 ΕΔΩ