Διαχρονικά επίκαιρο...
↦ Ποιος, αλήθεια, τόλμησε στην χαραυγή τού 21ου αιώνα να ομολογήσει στους Νεοέλληνες ότι οι Χώροι Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων, ήταν μια ξεπερασμένη τεχνολογία, που τα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη την είχαν στην κυριολεξία ξεχάσει !
↦ Ποιος τοπικός, περιφερειακός, κεντρικός πολιτικός παράγων, θα τολμούσε να πει «ψηφίστε με, θα λύσω το πρόβλημα των σκουπιδιών φτιάχνοντας σταθμό μεταφόρτωσης – επεξεργασίας μέσα στο κέντρο της πόλης, κατά το πρότυπο (π.χ) τής Βιέννης που έχει 4-5 μονάδες κάτω από τις πλατείες της…» Εκτός τού ότι δεν θα τον ψήφιζαν, κινδύνευε και από δημόσιο λιθοβολισμό25/1/2017- Άρθρο Κ.Ρ.
Καλοκαίρι στις αρχές τής δεκαετίας τού 1990, τότε που το
αδιαχώρητο ήταν η «καθημερινότητα» στις (πάλαι ποτέ) «φαρδιές» αμμουδερές παραλίες τού Κορινθιακού Κόλπου, εκεί
όπου κατέφθαναν κατά χιλιάδες οι παραθεριστές από τα προάστια του κλεινού
άστεως, αλλά και ικανός αριθμός αλλοδαπών - κυρίως Γερμανών, Άγγλων, Ολλανδών.…↦ Ποιος τοπικός, περιφερειακός, κεντρικός πολιτικός παράγων, θα τολμούσε να πει «ψηφίστε με, θα λύσω το πρόβλημα των σκουπιδιών φτιάχνοντας σταθμό μεταφόρτωσης – επεξεργασίας μέσα στο κέντρο της πόλης, κατά το πρότυπο (π.χ) τής Βιέννης που έχει 4-5 μονάδες κάτω από τις πλατείες της…» Εκτός τού ότι δεν θα τον ψήφιζαν, κινδύνευε και από δημόσιο λιθοβολισμό25/1/2017- Άρθρο Κ.Ρ.
Γεγονός το οποίο δημιουργούσε την «ψευδαίσθηση» σε όλους
τους ντόπιους, ότι «επιτέλους γίναμε και εμείς Ευρωπαίοι» εκστασιαζόμενοι
μπροστά σε μια άνευ προηγουμένου οικιστική Belle epoch στην περιφερειακή Ελλάδα…
Έτσι και εκείνο το θερμόπληκτο απομεσήμερο του Αυγούστου η
κάθοδος, από την οδό με το όνομα του αρχαίου ολυμπιονίκη, ενός νεαρού ζευγαριού
στην ακρογιαλιά, διατάραξε τη σιέστα των δεκάδων θαμώνων των παρά θυν αλός cafe.
Το ζευγάρι, που μόλις είχε κατέβη από το τρένο, αγόρασε
δύο παγωτά από το παρακείμενο στη στάση περίπτερο, κάθισε στο τοιχίο του
παραλιακού δρόμου και απολάμβανε την ομορφιά του Κορινθιακού, αδιαφορώντας για
τα δεκάδες ζευγάρια μάτια που διερευνούσαν κάθε τους κίνηση.
«Να και το Ξανθό γένος…» σχολίασε κάποιος σκωπτικά,
προφανώς εννοώντας την εντυπωσιακή κοκκινομάλλα τουρίστρια.
Μόνο όταν τελείωσαν το παγωτό τους, κοίταξαν γύρω τους,
σαν κάτι να γύρευαν...
«Rooms
?», έσπευσε ασθμαίνων να τους ρωτήσει ο πιο κοντινός παρατηρητής τους,
επηρεασμένος και από τον ρόλο τού Κωνσταντίνου στην ταινία του 1967 «Καλώς ήλθε το δολάριο».
Δυστυχώς όμως γι αυτόν, η γλώσσα τους δεν ήταν τα
Αγγλικά, από τα οποία κάτι είχε συγκρατήσει από τα γυμνασιακά του χρόνια…
Οι επισκέπτες αντιλαμβανόμενοι την αδυναμία συνεννόησης,
άρχισαν να του δείχνουν τις άδειες συσκευασίες από τα παγωτά λέγοντας τη λέξη uitschot.
Θιγμένος, για το ότι η ημιμάθειά του
έγινε γνωστή σ‘ όλη την παρέα, ο νεαρός ανασήκωσε τους ώμους του. Άσε δε που
ήρθε και η επίπληξη από κάποιον διπλανό του: «πώς και δεν έμαθες Ολλανδικά στο
χωριό σου»!
Το ζευγάρι των Ολλανδών, χωρίς δεύτερη
κουβέντα, σηκώθηκε από το τσιμεντένιο ικρίωμα του παρακείμενου Ηρώου και άρχισε
να ανηφορίζει προς την παλαιά Εθνική Οδό.
Τι στο καλό να ζητάνε, αναλογίστηκε ο
«αγγλομαθής». Άφησε τη φραπεδιά που την ταλαιπωρούσε επί δίωρο και αποφάσισε να
τους ακολουθήσει διακριτικά.
Λίγο πιο πάνω σταμάτησαν μπροστά στο
πρώτο δοχείο απορριμμάτων που εντόπισαν. Άφησαν μέσα σε αυτό τα απομεινάρια των
«πυραύλων» και ξανακατέβηκαν στην παραλία...
Επέστρεψε φουριόζος και ο «αγγλομαθής» στην
παρέα, για να τους πει τα συγκλονιστικά νέα…
«Πού να σας τα λέω, αυτοί οι ξένοι είναι
τελείως βλαμμένοι! Έψαχναν όλο το χωριό
για να βρούνε σκουπιδοτενεκέ, για να ρίξουν κάτι χαρτάκια…»
Η χαρά του ήταν μεγάλη, όταν αντιλήφθηκε
ότι η «είδηση» που ξεστόμισε, προξένησε τα χάχανα στην παρέας…
Άναψε με ικανοποίηση τσιγάρο και
κλώτσησε με «τακτ» το άδειο πακέτο κάτω από την καρέκλα…
Η παρέα, μεταξύ καφέ, ούζου και
ποικιλίας, συνέχισε να σχεδιάζει τo λαμπρό αναπτυξιακό μέλλον της Ελλάδας (με σημείο
αναφοράς την περιοχή τους) οραματιζόμενοι καραβάνια τουριστών να κατακλύζουν
τις χιλιάδες πανσιόν που θα ξεφύτρωναν μέχρι εκεί επάνω στα κορφοβούνια.
Ήταν η γενιά, που μεγάλωσε βλέποντας
δειλά - δειλά να εμφανίζονται στις παραλιακές κωμοπόλεις τα πρώτα οχήματα
μεταφοράς σκουπιδιών και τη δημιουργία σημείων καύσης λίγο μακρύτερα από τα
τελευταία σπίτια, με συνηθισμένο φαινόμενο τα πυκνά νέφη καπνού κάθε φορά που
τιγκάριζε με πλαστικές σακούλες ο σκουπιδότοπος, ο οποίος σταδιακά εξωραΐστηκε
σε «χωματερή»…
Ήταν η γενιά, που θα έκανε «μόδα» την
οικολογία, μετατρέποντάς την, είτε σε οικολογούσα πολιτική, είτε σε
πολιτικολογούσα οικολογία…
Ήταν η εποχή, που άρχισαν να μπαίνουν στο
λεξιλόγιο των Ελλήνων, κάποιες άγνωστες συντομογραφίες και λέξεις, όπως -ΧΥΤΑ -ΧΑΔΑ
-ΧΥΤΥ -ανακύκλωση -διαλογή -επεξεργασία -βιολογικός -λυματολάσπη κλπ κλπ...
Βέβαια, η μόνη (σχεδόν) συντομογραφία
που άρχισε να «παίζει» τα επόμενα χρόνια, ήταν ΧΥΤΑ !
Απλή (παρέπεμπε σε κάτι που χύνουν τα
σκουπίδια), σχετικά εύκολη κατασκευαστικά, το τίμημα δεν πολύ μάς ένοιαζε λόγω
ευρωχρηματοδότησης, όλο και κάποια «Κακή…» περιοχή μακριά από τον πολιτισμό για
αποφυγή πολιτικού κόστους βρισκόταν, μια μεγάλη γούρνα δηλαδή επενδυμένη με γεωύφασμα,
ένα μίνι βιολογικούλι για τα ζουμιά, σιγά μην ρωτούσε κανένας για την
ημερομηνία λήξεως (10-12 χρόνια το πολύ) και να οι κορδέλες των εγκαινίων. Ιδού
πεδίο δόξας λαμπρό: Εφαρμοσμένη περιβαλλοντική πολιτική και οι τοπικές εκλογές ήταν περίπατος !
Ουδέν πρόβλημα και το ότι τα απορριμματοφόρα
θα έκαναν καμμιά εικοσαριά χιλιόμετρα ανά δρομολόγιο, αφού κανείς δε θα διαμαρτυρόταν
σε ενδεχόμενες αυξήσεις των τελών, μιας και τα σκουπίδια Μας ταξίδευαν σε άλλες
πολιτείες …μακρινές.
Εδώ κάπου, η οικολογική σκέψη παρέδωσε
τη σκυτάλη στην Οικολογούσα Πολιτική, συμπαρασέρνοντάς την τελικά στην
Πολιτικολογούσα Οικολογία !
Η επόμενη εικοσιπενταετία (από το αστείο
συμβάν με το νεαρό ζευγάρι από τις Κάτω Χώρες) αναλώθηκε στη διαβούλευση για
του πού, πότε και πώς θα λυνόταν το θέμα της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων…
Όσο για τα υγρά απόβλητα, αποτελούν μια άλλη ιστορία…
Ο λόγος, της ατέρμονης «Ελλήνων
διαβούλευσης», όρος συνώνυμος με τις ρωμαϊκές «καλένδες», εύκολα πλέον μπορεί
να εξηγηθεί:
Ποιος, αλήθεια, τόλμησε στην χαραυγή τού
21ου αιώνα να ομολογήσει στους συνέλληνες ότι οι Χώροι Υγειονομικής Ταφής
Απορριμμάτων, ήταν μια ξεπερασμένη τεχνολογία, που τα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη
την είχαν στην κυριολεξία ξεχάσει !
Ποιος τοπικός, περιφερειακός, κεντρικός
πολιτικός παράγων, θα τολμούσε να πει «ψηφίστε με, θα λύσω το πρόβλημα των
σκουπιδιών φτιάχνοντας σταθμό μεταφόρτωσης – επεξεργασίας μέσα στο κέντρο της
πόλης, κατά το πρότυπο (π.χ) τής Βιέννης που έχει 4-5 μονάδες κάτω από τις
πλατείες της…»
Εκτός τού ότι δεν θα τον ψήφιζαν,
κινδύνευε και από δημόσιο λιθοβολισμό…
Πώς να τολμήσει, επίσης, κάποιος να ομιλήσει για εργοστάσια επεξεργασίας, κατά
το πρότυπο του Παρισιού (20 μονάδες
θερμικής επεξεργασίας), τής Κοπεγχάγης (20
μονάδες θερμικής επεξεργασίας), τού Βερολίνου (8 μονάδες θερμικής επεξεργασίας), τού Άμστερνταμ (12
μονάδες κομποστοποίησης και 7 μονάδες θερμικής επεξεργασίας), τού Λονδίνου (7
μονάδες υγειονομικής ταφής υπολειμμάτων, 19 μονάδες κομποστοποίησης)…
Θα τον εξοστράκιζαν ως
«Γερμανοτσολιά», «Αγγλόφιλο» και «υπηρέτη» των πολυεθνικών !
Άσε δε, αν τολμούσε
κάποιος να ξεστομίσει το απλό: γιατί δεν κλήθηκαν οι Ελληνικές εταιρείες που κατασκεύασαν
τα πιο σύγχρονα εργοστάσια επεξεργασίας απορριμμάτων σε Βουλγαρία – Κύπρο, να
κάνουν κάτι ανάλογο και επί Ελληνικού εδάφους. Στην καλύτερη περίπτωση, θα του
αφαιρούσαν (τουλάχιστον) την «Ιθαγένεια»…
Με αυτά και με αυτά, είναι
βέβαιο ότι σε λίγο θα διανύουμε την τρίτη δεκαετία τού 21ου αιώνα,
ως «περιβαλλοντικός ουραγός» της ηπείρου στην οποία ανήκουμε γεωγραφικά…
Εν πάσει περιπτώσει, μια
διαδικτυακή αναζήτηση με θέμα την διαχείριση των απορριμμάτων ανά «τας Ευρώπας»,
ίσως μας κάνει να αναρωτηθούμε (έστω και τώρα) εάν το εύρος των περιβαλλοντικών
μας ανησυχιών είναι ανάλογο με αυτό τού οπτικού μας πεδίου…
ΣΗΜ 1: Παρακολουθώντας κάποιο από τα
σχετικά βιντεάκια, μπορεί «εν δυνάμει» να αναγνωρίσουμε την τουρίστρια που περιγράφεται
στην αρχή του κειμένου, που ξεκλειδώνει με την πιστωτική της κάρτα τον κάδο
απορριμμάτων ο οποίος είναι ενσωματωμένος στην υπόγεια δεξαμενή αποβλήτων τής
γειτονιάς της...
ΣΗΜ 2: Σύμφωνα με στοιχεία
της Επιτροπής περιβάλλοντος της Κομισιόν του 2013, Βερολίνο -ποσοστό
ανακύκλωσης 87%, Κοπεγχάγη
-ποσοστό ανακύκλωσης 96%, Παρίσι –ποσοστό ανακύκλωσης 83%, Λονδίνο –ποσοστό
ανακύκλωσης 70%, Άμστερνταμ
–ποσοστό ανακύκλωσης 91%, Στοκχόλμη –ποσοστό ανακύκλωσης 75%, Ρώμη –ποσοστό ανακύκλωσης 58%,
Βιέννη –ποσοστό ανακύκλωσης 89%, Μαδρίτη
–ποσοστό ανακύκλωσης 62%, Αθήνα –ποσοστό ανακύκλωσης 24,5%...