---------------------------------------------
ΕΠΙΚΗΔΙΟΣ του Άρη Κανελλόπουλου στον Παπα-Κώστα Νικολόπουλο
"Σεβασμιώτατε, Προεξάρχοντα της εξοδίου ταύτης ακολουθίας, Μητροπολίτα της Αγιοτάτης Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.κ. Αμβρόσιε.
Φιλόθεα συστήματα του Τιμίου Πρεσβυτερίου της εν Χριστώ Διακονίας.
Εντιμότατοι Άρχοντες του
δήμου μας και των δημοτικών ενοτήτων του.
Φιλόχριστε και πενθηφόρε λαέ της ενορίας μας και των γύρω ενοριών.
Υπερπλήρες το πλοίο, διέπλευσε την πολυτάραχη θάλασσα του ανθρωπίνου
βίου και είναι έτοιμο να προσαράξει πλέον στα γαλήνια ύδατα του Ουρανίου Λιμένος.
Το χοϊκό σκάφος του πολυσέβαστου και αοιδίμου ιερέως πατρός Κωνσταντίνου
ή όπως τον ξέραμε « παπα - Κώστα », τελείωσε το γήινο ταξίδι του,
πλησίον των θαλασσίων υδάτων του κόλπου της Αιγείρας, για να βρεί την νηνεμία και
την κατάπαυση, στην Βασιλεία των Ουρανών, όπου « ποταμός ύδατος ζωής εκπορεύεται εκ του θρόνου
του Θεού».
Περίδακρεις και συγκλονισμένοι εμπρός στο τρομερό μυστήριο του
θανάτου, που αυτή τη στιγμή ατενίζουμε με τα μάτια της ψυχής και του σώματος, κυκλώνουμε
το τίμιο Σκήνος του μακαριστού ιερέως και πνευματικού πατρός ημών, ενθυμούμενοι
με ελπίδα το λόγο του Κυρίου: «Εγώ ειμί η οδός η ζωή και η ανάστασις. Ο πιστεύων
εις εμέ, κάν αποθάνει, ζήσεται».
Ο αλησμόνευτης μνήμης λευίτης της Εκκλησίας μας, μεταβαίνοντας
από τη ζωή στον θάνατο, στην πραγματικότητα
μεταβαίνει, μέσω του θανάτου από τα πρόσκαιρα στα αιώνια, και προάγεται από
υπηρέτη του επίγειου, σε υπηρέτη του επουράνιου θυσιαστηρίου, όπου ήχος καθαρός εορταζόντων
και αιωνίως λειτουργούντων και υμνούντων το Όνομα του Αγίου Θεού. Η λειτουργική
εμπειρία θα συνεχίζεται στους αιώνες και ο αείμνηστος ιερεύς θα απευθύνει τις μετά
ειλικρινείας ευχές του, όχι πια ως εν εσόπτρω, αλλά πρόσωπον με πρόσωπον προς τον
Καθήμενον επί του θρόνου.
Ο προσφιλής μας «παπα - Κώστας», γεννήθηκε στο χωριό Ανάσταση
ή Αναστάσοβα όπως του άρεσε να το αποκαλεί, της «παπαδομάνας» επαρχίας Καλαβρύτων τον Μάρτιο του
1921 και αφού έλαβε τα γράμματα της στοιχειώδους
εκπαίδευσης στο χωριό του, κατόπιν παρακολούθησε εκκλησιαστικά μαθήματα στη σχολή
του Πύργου και στις αρχές του 1952 χειροτονήθηκε
διάκος από τον αείμνηστο Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, κυρό Αγαθόνικο και
τον Ιούλιο του ιδίου έτους χειροτονείται Πρεσβύτερος και τοποθετείται εφημέριος στον Ιερό ναό Κοιμήσεως
της Θεοτόκου Βελλάς και κατόπιν στον Άγιο
Σπυρίδωνα Μαρμάρων, όπου και υπηρέτησε έως τον Απρίλιο του 2006.
Ευτύχισε να συνεργασθεί
στην αρχή της σταδιοδρομίας του με μελωδικούς και καλλίφωνους ιεροψάλτες, οι οποίοι
τον βοήθησαν κατά τα πρώτα ιερατικά του βήματα
και του έδωσαν την ευκαιρία να τους «κλέψει» πολλά καλλικέλαδα μελωδήματα.
Όσοι ζήσαμε από κοντά
τον μακαριστό ιερέα, και πρώτος εγώ που συνεργάσθηκα μαζί του, από 7 χρονών πρώτα
ως παπαδοπαίδι και αργότερα ως ιεροψάλτης, μπορούμε να μαρτυρήσουμε πως ήταν κατά
πρώτον σεβάσμιος και έπειτα απλός, εγκάρδιος, ειλικρινής, καταδεκτικός, ευγενικός
με φιλική συμπεριφορά, γλυκομίλητος, και πάντα σαγήνευε το εκκλησίασμα με τις γλυκές
του μελωδικές εκφωνήσεις.
Το ιερό και άγιό του πετραχήλι, εβάπτισε, εμύρωσε, ηγίασε, εξομολόγησε,
κοινώνησε, στεφάνωσε και τέλος εκήδευσε εκατοντάδες χριστιανούς τόσον της ενορίας
που υπηρέτησε, όσο και άλλων γειτονικών ενοριών. Θα τον θυμόμαστε στην Ωραία Πύλη
να κρατά το άγιο Ποτήριο και να μας καλεί «Μετά φόβου Θεού προσέλθετε».
Οι ικεσίες του για «Χριστιανά, ειρηνικά και ανώδυνα τα τέλη της
ζωής ημών», ευρήκαν απήχηση και επαλήθευσαν τον ψαλμό του προφητάνακτος Δαυίδ «εκέκραξαν
οι δίκαιοι και ο κύριος εισήκουσεν αυτούς». Και εισακούσθηκε η ικεσία του μακαριστού
λευίτη από τον Άγιο Θεό και έστειλε Άγγελο Κυρίου και του ψυθίρισε στ’ αυτί «κοιμήσου
για λίγο και εγώ θα στείλω την ψυχή σου ανώδυνα στους Ουρανούς».
Ήδη αυτή τη στιγμή, οι οφθαλμοί που είδαν αυτοφυές το θαύμα της
Αγίας Αναφοράς, χιλιάδες φορές, έκλεισαν. Το στόμα το οποίο εδόξαζε κάθε Κυριακή
και κάθε γιορτή τον Θεόν, εσιώπησεν. Αι χείραι αι οποίαι εσηκόνοντο οσίως υπέρ αφέσεως
των αμαρτιών ημών, συνεστάλησαν. Οι πόδες που επί πολλά χρόνια τον ανέβαζαν «πεζή»
στα Μάρμαρα, απλώθηκαν ακίνητοι. Η καρδία η οποία έπαλε εις τον ρυθμόν της Ορθόδοξης
Εκκλησίας, κατέπαυσεν. «Αύτη εστίν η της καταπαύσεως ημέρα» του σεβαστού παπά -
Κώστα.
Οδεύοντας προς την μακαρίαν ανάπαυση, είμεθα βέβαιοι ότι θα συνεχίζει
να προσεύχεται και να εύχεται εκτενώς υπέρ όλων ημών που περιστοιχίζουμε αυτή τη
στιγμή το τίμιο σκήνωμά του.
Ζητούμε από τον αείμνηστο Γέροντα, να μεσιτεύσει για μας ενώπιον
του θρόνου της Θείας Μεγαλωσύνης και έχομεν την βεβαιότητα ότι θα βρεί παρρησία
προς Όν ηγάπησε Κύριον, στον Οποίο προσέφερε την ζωήν του και διακόνησε με όλες
του τις ψυχικές και σωματικές δυνάμεις που διέθετε, κατά την ενταύθα παροικία του.
Ας δώσει ο Θεός να έχει καλή αντάμωση, στα δεξιά του Σωτήρος,
μαζί με τον μακαριστό «παπα - Θόδωρα» και «παπα - Γιάννη» και τους άλλους κεκοιμημένους
ιερείς της περιφερείας μας.
Καλό Παράδεισο, σεβαστέ πνευματικέ μας Πατέρα.
Ευχηθείτε Σεβασμιώτατε και συμπροσευχόμενοι ιερείς, ίνα η ψυχή
του μεταστάντος ιερέως, προσορμισθεί στους ευλογημένους και ειρηνικούς όρμους της
θριαμβεύουσας του Χριστού Εκκλησίας και ίνα είη η μνήμη αυτού, ευλογημένη και αιωνία.
Καλό ταξίδι, σεβαστέ παπα -
Κώστα. ΑΡΗΣ
ΧΡ. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ - ΙΕΡΟΨΑΛΤΗΣ