ΔΕΚ. 2009: Περιμένοντας τον "Καποδίστρια 2"... - Καλλικράτη

Και ε­νώ προ­χω­ρά­με (του­λά­χι­στον με τις φήμες) στους νέ­ους υ­περ­δή­μους, κα­λού­μα­στε (θε­ω­ρη­τι­κά) να δια­λέ­ξου­με έ­να α­πό τα τέσ­σε­ρα σε­νά­ρια που κυ­κλο­φο­ρούν στο πο­λι­τι­κό πα­ρα­σκή­νιο, για να το πα­ρου­σιά­σου­με με ι­σχυ­ρή φω­νή τώ­ρα που θα ο­ρι­στι­κο­ποι­η­θούν οι προ­τά­σεις για τη σύ­μπτυ­ξη των Δή­μων.

- Θέ­λου­με και τούς έ­ξι της Αι­για­λεί­ας σε έ­να δή­μο (ό­λοι στο Αί­γιο);

- Θέ­λου­με Κα­λά­βρυ­τα, Δια­κο­πτό, Α­κρά­τα, Αι­γεί­ρα μα­ζί;

- Ή μή­πως Α­κρά­τα, Δια­κο­πτό, Αι­γεί­ρα;

- Και αν μας ά­φη­ναν Α­κρά­τα και Αι­γεί­ρα μό­νους;

Και ά­ντε, πά­νω στην κου­βέ­ντα, να κα­τα­λή­ξου­με (και να συμ­φω­νή­σου­με...) σε κά­ποιο α­πό τα πα­ρα­πά­νω, ο κύ­κλος των προ­βλη­μα­τι­σμών ό­μως θα πα­ρα­μεί­νει α­τέρ­μων, α­φού θα α­κο­λου­θή­σουν «α­μεί­λι­κτα» τα συ­να­φή ε­ρω­τή­μα­τα:

-> Ποιός θα πά­ρει την έ­δρα του νέ­ου Δή­μου; 

-> Ποιό θα εί­ναι το ό­νο­μά του;

Γνώ­ρι­μο το σκη­νι­κό. Μας με­τα­φέ­ρει, 1/4 τού Αιώ­να πί­σω!

Αι­γεί­ρα 8 Δε­κεμ­βρί­ου 1983... Αί­θου­σα του (πά­λαι πο­τέ) κι­νη­μα­το­γρά­φου.

Λαϊκή Συ­νέ­λευ­ση Α­να­το­λι­κής Αι­για­λεί­ας, την εί­χαν ο­νο­μά­σει. Πα­ρών, ο Νο­μάρ­χης, Νο­μαρ­χια­κοί Σύμ­βου­λοι, το­πι­κοί πο­λι­τι­κοί πα­ρά­γο­ντες, Πρό­ε­δροι και Γραμ­μα­τείς  Κοι­νο­τή­των κ.α. Ή­ταν μια πο­λύ ση­μα­ντι­κή «μά­ζω­ξη», α­φού για πρώ­τη φο­ρά πα­ρου­σιά­στη­κε η α­να­πτυ­ξια­κή προ­ο­πτι­κή τής πε­ριο­χής μας μέ­σα α­πό τις ε­θε­λο­ντι­κές συ­νε­νώ­σεις. Τό­τε, που ή­ταν στα σπάρ­γα­να το πρό­γραμ­μα «Α­νοι­κτές Πό­λεις» τού Τρί­τση.

Ση­μα­δια­κό το «μού­δια­σμα» που εκ­φρά­σθη­κε στον α­πό­η­χο της εκ­δή­λω­σης.

- Εί­ναι μο­να­δι­κή ευ­και­ρί­α για την α­νά­πτυ­ξη της ευ­ρύ­τε­ρης πε­ριο­χής και η αί­θου­σα της Αι­γεί­ρας ή­ταν μι­σο­ά­δεια. Για­τί;

- Χρειά­ζε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρη ε­νη­μέ­ρω­ση, ο κό­σμος. Πρέ­πει να κα­τα­λά­βουν ό­τι αν κά­νου­με Δή­μο, θα γί­νουν ε­δώ Δη­μό­σιες Υ­πη­ρε­σί­ες, σχο­λεί­α, ια­τρεί­α...

Το ό­ρα­μα, την ε­πό­με­νη δε­κα­πε­ντα­ε­τί­α, πα­ρέ­μει­νε «ε­νερ­γό» αλ­λά μό­νο στο ρο­μα­ντι­σμό κά­ποιων!

Ώ­σπου, στις 10 Ο­κτω­βρί­ου 1997, ήρ­θε ο «Κα­πο­δί­στριας Νο 1» και μας υ­πο­χρέ­ω­σε να ...α­πο­δε­χτού­με το «Ι­ΣΧΥΣ ΕΝ ΤΗ Ε­ΝΩ­ΣΕΙ»!

Ά­ρα­γε, σή­με­ρα με­τά α­πό 11 χρό­νια κα­πο­δι­στρια­κής λει­τουρ­γί­ας, δι­καιώ­θη­καν ε­κεί­νοι οι λι­γο­στοί ρο­μα­ντι­κοί α­κρο­α­τές τής 8ης Δε­κεμ­βρί­ου 1983, ή οι άλ­λοι που έ­βλε­παν με σκε­πτι­κι­σμό (αρνητισμό) και εκ του μα­κρώ­θεν, κά­θε προ­σπά­θεια ε­νο­ποί­η­σης; Να μία απάντηση που μάλλον καλύπτει όλους:

“Ευ­τυ­χώς”, λοι­πόν, που δη­μιουρ­γή­θη­καν οι κα­πο­δι­στρια­κοί Δή­μοι, αλ­λιώς (ΔΕΝ):

- Θα εί­χα­με λύ­σει με τον κα­λύ­τε­ρο τρό­πο(!) τα χρό­νια προ­βλή­μα­τα των λυ­μά­των τής πα­ρα­λια­κής Αι­για­λεί­ας.

- Θα τσα­κω­νό­μα­στε α­κό­μα για το πού και πώς θα δια­χει­ρι­στού­με τα σκου­πί­δια μας.

- Θα εί­χα­με κοι­νή στρα­τη­γι­κή για τα με­γά­λα έρ­γα τού τρέ­νου και του αυ­το­κι­νη­τό­δρο­μου.

- Θα εί­χα­με έ­γκαι­ρα α­ντι­με­τω­πί­σει το πρό­βλη­μα της διά­βρω­σης των α­κτών μας και τις πα­ρα­λί­ες μας α­πό την ε­ξα­φά­νι­ση.

“Ευ­τυ­χώς”, λοι­πόν, που δη­μιουρ­γή­θη­κε ο Δή­μος Αι­γεί­ρας, αλ­λιώς (ΔΕΝ):

- Θα εί­χα­με ι­σχυ­ρή φω­νή στο πε­ρι­φε­ρεια­κό γί­γνε­σθαι.

- Θα εί­χα­με Α­στυ­νο­μι­κό Σταθ­μό.

- Θα εί­χα­με Τα­χυ­δρο­μεί­ο.

- Θα εί­χα­με Σχέ­διο Πό­λης.

- Θα εί­χα­με έ­ναν πα­νέ­μορ­φο πα­ρα­λια­κό δρό­μο.

- Θα εί­χα­με Δη­μαρ­χια­κό μέ­γα­ρο.

- Θα εί­χα­με έ­να ρα­γδαί­α α­να­πτυσ­σό­με­νο ε­μπο­ρι­κό κέ­ντρο και ο πά­λαι πο­τέ Ε­μπο­ρι­κός σύλ­λο­γος Αι­γεί­ρας δεν θα εί­χε λό­γο ύ­παρ­ξης τα τε­λευ­ταί­α 10 χρό­νια.

- Θα εί­χα­με έ­να ο­λο­καί­νουρ­γο Γυ­μνά­σιο – Λύ­κειο.

- Θα εί­χα­με ε­δώ και 11 χρό­νια έ­ναν πλή­ρως λει­τουρ­γού­ντα Παι­δι­κό σταθ­μό και θα εί­χα­με «α­πο­σύ­ρει» λό­γω πα­λαιό­τη­τας το σχο­λι­κό πουλ­μα­νά­κι.

- Θα στα­μα­τού­σα­με να λυ­πό­μα­στε το ε­κά­στο­τε Διοι­κη­τι­κό Συμ­βού­λιο του Πο­λι­τι­στι­κού Συλ­λό­γου Αι­γεί­ρας, που θα ε­ξα­κο­λου­θού­σε να φυ­λά­ει «κ..........ς πο­διές» για να ε­ξα­σφα­λί­ζει το ε­νοί­κιο στη μο­να­δι­κή αί­θου­σα πο­λι­τι­στι­κών εκ­δη­λώ­σε­ων.

- Θα βλέ­πα­με τα δε­κά­δες του­ρι­στι­κά λε­ω­φο­ρεί­α να περ­νούν με ά­νε­ση κά­τω α­πό τη νέ­α διά­βα­ση στον Κριό πο­τα­μό και να διέρ­χο­νται με α­πό­λυ­τη α­σφά­λεια α­πό τις «γκρε­μί­λες» στους Α­γί­ους Θε­ο­δώ­ρους, κα­τα­κλύ­ζο­ντας με εκ­δρο­μείς τα πα­νέ­μορ­φα ο­ρει­νά χω­ριά μας.

- Βέ­βαια, ε­πει­δή και στα­τι­στι­κά εί­ναι δύ­σκο­λο να υ­πάρ­χει αί­σιο τέ­λος σε ό­λα, η σκλη­ρή μά­χη που “δό­θη­κε” για τη δι­χο­τό­μη­ση της Αι­γεί­ρας α­πό το τρέ­νο, χά­θη­κε...

Ε, μη τα θέ­λου­με και ό­λα δι­κά μας....!