Μάιος 2008: Παγκόσμια ημέρα Περιβάλλοντος, XYTA, νερό κλπ

Είναι η μέρα  που δείχνουμε ό­λοι τις οι­κο­λο­γι­κές και πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κές ευαι­σθη­σί­ες μας, δια­τρα­νώ­νο­ντας στο έ­πα­κρο την α­νη­συχί­α για το μέλ­λον του πλα­νή­τη Γη. 

Εί­ναι η μέ­ρα, που ο Πο­λί­της Οι­κο­λό­γος κα­λεί­ται με τον Λό­γο του, τις θέ­σεις και την δρά­ση του να υ­πο­κι­νή­σει ό­χι μό­νον τους υ­πό­λοι­πους πο­λί­τες αλ­λά και τους ί­διους τους εκ­προ­σώ­πους της Ε­πι­στη­μο­νι­κής Οι­κο­λο­γί­ας να βγουν από τις ε­πι­στη­μο­νι­κές αυ­λές τους και να α­πευ­θυν­θούν με α­πλό λό­γο αλ­λά και με δρά­σεις και ε­ναλ­λα­κτι­κές οι­κο­λο­γι­κές προ­τά­σεις.

Ο Πο­λί­της Οι­κο­λό­γος χρη­σι­μο­ποιώ­ντας μια (εκ των πραγ­μά­των) η­μι­μα­θή Οι­κο­λο­γι­κή ευ­ρυ­μά­θεια (συ­γκρι­νό­με­νος πά­ντα με τα μέ­λη της Ε­πι­στη­μο­νι­κής Οι­κο­λο­γί­ας) προ­σπα­θεί (έ­στω και με φτω­χά γνω­στι­κά ό­πλα) να δια­δώ­σει την Οι­κο­λο­γι­κή Σκέ­ψη και Δράση.

Αυ­τό συμ­βαί­νει α­πό τη στιγ­μή που η οι­κο­λο­γί­α, ως ό­ρος, ως α­ντι­κεί­με­νο με­λέτης αλ­λά και ως κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­στι­κή α­νά­γκη, πή­ρε μί­α ση­μα­ντι­κή θέση κι έ­κτα­ση, κα­τά τον 20ο αιώ­να. Κι αυ­τό δεν εί­ναι συ­μπτω­μα­τι­κό.

Η βιο­μη­χα­νι­κή ε­πα­νά­στα­ση, η κα­τα­να­λω­τι­κή κοι­νω­νί­α κι ο υ­περ­πλη­θυ­σμός ή­ταν οι αι­τί­ες που α­νά­γκα­σαν την κοι­νω­νί­α να συ­νει­δη­τοποι­ή­σει τις αρ­χές, τις α­ξί­ες και την σπου­δαιό­τη­τα της οι­κο­λο­γί­ας.

Αρ­κεί ό­μως η α­φύ­πνι­σή μας αυ­τή, έ­στω για μια μέ­ρα;

Κα­θη­με­ρινά γι­νό­μα­στε μάρ­τυ­ρες τής «οι­κο­λο­γι­κής μας συ­νεί­δη­σης», α­φού δεν υ­πάρ­χει ρε­μα­τιά χω­ρίς σκου­πί­δι, ε­νώ α­ντι­δρού­με (πα­νελ­λα­δι­κά) για τη λει­τουρ­γί­α ΧΥ­ΤΑ δί­πλα μας.

Φυ­σι­κά, η οι­κο­λο­γι­κή συ­νεί­δη­ση, δεν πρέ­πει να ε­ξα­ντλεί­ται μό­νο στο πρό­βλη­μα «σκου­πί­δι».

Η λει­ψυ­δρί­α χτυ­πά την πόρ­τα μας και σε λί­γο ο «πό­λε­μος» του νε­ρού θα μας α­να­γκά­σει να στρα­φού­με, κα­τό­πιν ε­ορ­τής, σε τε­χνη­τές αρ­δεύσεις.

Η διά­βρω­ση των α­κτών, ει­δι­κά στον Κο­ριν­θια­κό, μας α­φή­νει πα­γε­ρά α­διάφο­ρους.

Ού­τε καν μας α­πα­σχο­λούν (σφυ­ρί­ζο­ντας α­διά­φο­ρα) οι πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κοί ό­ροι σύμ­φω­να με τους ο­ποί­ους ε­γκρί­νο­νται και κα­τα­σκευά­ζο­νται τα με­γά­λα έρ­γα (αυ­το­κι­νη­τό­δρο­μοι, σι­δη­ρό­δρο­μοι).

Εί­μα­στε «συμ­μέ­το­χοι» σε μί­α ά­ναρ­χη οι­κι­στι­κή α­νά­πτυ­ξη, φτιά­χνο­ντας τε­ρά­στιους οι­κι­στι­κούς ι­στούς χω­ρίς κα­νέ­ναν σχε­δια­σμό (πρώ­τα κα­τα­σκευά­ζου­με πό­λεις και με­τά «τσα­κω­νό­μα­στε» για το πού θα στεί­λου­με τα α­πό­βλη­τά μας.

Η α­πα­ρίθ­μη­ση, βέ­βαια, αυ­τή δεν έ­χει τέ­λος, στο να α­πο­δεί­ξου­με δηλ. το πό­σο «οι­κο­λό­γοι» εί­μα­στε και το πό­σο μας εν­δια­φέ­ρει η «α­ει­φό­ρος α­νά­πτυ­ξη»…

Με α­πλά λό­για, ας α­να­λο­γι­στού­με: Θα πα­ρα­δώ­σου­με στο μέλ­λον αυ­τό που πα­ραλά­βα­με;