ΑΥΓ. 2008: “ Ή στραβά είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε... ”

Τα “άλυτα” προβλήματα της παραλιακής Αιγείρας

Τε­λι­κά, θέ­λο­ντας δε θέ­λο­ντας, φέ­τος γί­να­με και συ­γκοι­νω­νιο­λό­γοι, ό­λοι ε­μείς οι πα­ροι­κού­ντες στην πα­ρα­λια­κή ζώ­νη του Δή­μου Αι­γεί­ρας. Φυ­σι­κά, το “ντο­κτο­ρά” τής α­κτο­μη­χα­νι­κής το εί­χα­με κα­το­χυ­ρώ­σει τα προ­η­γού­με­να χρό­νια, α­φού η ε­πί­λυ­ση του τε­ρά­στιου προ­βλή­μα­τος της διά­βρω­σης των α­κτών του Κο­ριν­θια­κού ή­ταν …α­πο­κλει­στι­κό­τη­τά μας.

Εί­ναι γε­γο­νός, ό­τι η α­πό­φα­ση του Δη­μο­τι­κού Συμ­βου­λί­ου Αι­γεί­ρας, που πάρ­θη­κε τον Α­πρί­λιο για να πα­ρα­μέ­νει α­νοι­κτός την η­μέ­ρα ο πα­ρα­λια­κός δρό­μος κα­τά τους μή­νες Ιού­λιο και Αύ­γου­στο, προ­ξέ­νη­σε έ­ντο­νες α­ντι­δρά­σεις κα­τοί­κων και πα­ρα­θε­ρι­στών.

Ή­ταν φυ­σιο­λο­γι­κό άλ­λω­στε, α­φού μί­α πρα­κτι­κή που ε­φαρ­μό­ζε­ται για του­λά­χιστον έ­να τέ­ταρ­το του αιώ­να, εί­ναι δύ­σκο­λο να α­να­τρα­πεί μό­νο με μί­α α­πό­φαση, χω­ρίς να έ­χει προ­η­γη­θεί έ­νας διά­λο­γος με φο­ρείς συ­νο­δευό­με­νος α­πό πλήρη ε­νη­μέ­ρω­ση των δη­μο­τών.

Βέ­βαια, η πρα­κτι­κή ε­φαρ­μο­γή του νέ­ου κα­θε­στώ­τος το φε­τι­νό κα­λο­καί­ρι, έ­δωσε την α­φορ­μή για την κα­τα­γρα­φή πολ­λών και ποι­κί­λων σχο­λί­ων αλ­λά και κατα­στά­σε­ων. Αρ­χι­κά πρέ­πει να το­νι­σθεί ό­τι οι α­ντι­δρώ­ντες πο­λί­τες προ­σέ­φυγαν κα­τά τής α­πό­φα­σης στο Συμ­βού­λιο τής Ε­πι­κρα­τεί­ας με Α­σφα­λι­στι­κά μέ­τρα και Α­γω­γή. Το α­πο­τέ­λε­σμα των Α­σφα­λι­στι­κών μέ­τρων δη­μο­σιο­ποι­ή­θη­κε το τελευ­ταί­ο δε­κα­ή­με­ρο του Ιου­λί­ου, σύμ­φω­να με τα ο­ποί­α «α­να­στέλ­λε­ται» η α­πό­φαση του Δ.Σ. και ο δρό­μος θα πα­ρα­μέ­νει κλει­στός ό­λο το ει­κο­σι­τε­τρά­ω­ρο, ε­κτός α­πό τα Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κα που θα α­νοί­γει α­πό τις 7 το πρω­ί έ­ως τις 6 το α­πό­γευ­μα. Ό­μως, η «συμ­μόρ­φω­ση» στη δι­κα­στι­κή ε­ντο­λή ήρ­θε του­λά­χι­στον δύ­ο ε­βδο­μάδες αρ­γό­τε­ρα, α­φού η Δη­μο­τι­κή Αρ­χή άρ­χι­σε να την ε­φαρ­μό­ζει α­πό τις 14 Αυ­γούστου (Εί­χε προ­η­γη­θεί στις 7 Αυ­γού­στου συ­ζή­τη­ση του θέ­μα­τος, με­τά α­πό αί­τη­ση της Α­ντι­πο­λί­τευ­σης, στο Δη­μο­τι­κό Συμ­βού­λιο το ο­ποί­ο α­πο­φά­σι­σε κα­τά πλειο­ψη­φί­α την ε­φαρ­μο­γή τής πα­ρα­πά­νω δι­κα­στι­κής α­πό­φα­σης, με τη μειο­ψη­φί­α να ζη­τά το συ­νε­χές κλεί­σι­μο του δρό­μου τούς δύ­ο μή­νες). Η α­γω­γή θα εκ­δι­κα­σθεί στο ΣτΕ τον Σε­πτέμ­βριο του 2009…

Στην πρά­ξη, ό­μως, βιώ­σα­με και άλ­λα τα ο­ποί­α μας βο­ή­θη­σαν να με­λε­τή­σου­με σαν “συ­γκοι­νω­νιο­λό­γοι” τούς καρ­πούς τής νέ­ας πρα­κτι­κής. Το πρώ­το δε­κα­ή­με­ρο του Ιου­λί­ου ο δρό­μος πα­ρέ­μει­νε α­νοι­κτός ε­πί ει­κο­σι­τε­τρα­ώ­ρου βά­σε­ως, τις ε­πό­με­νες 34 μέ­ρες έ­κλει­νε α­πό τις έ­ξι το από­γευ­μα μέ­χρι τις 7 το πρω­ί και α­πό το δε­κα­πε­νταύ­γου­στο κλει­στός συ­νε­χώς με ε­ξαί­ρε­ση τα ε­να­πο­μεί­να­ντα Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κα που θα κυ­κλο­φο­ρού­με ε­λεύ­θερα.

Από τη Δευ­τέ­ρα 25 Αυ­γού­στου, πά­ντως, ο δρό­μος πα­ραμέ­νει α­νοι­κτός.

Η “πο­λι­τι­κή” αι­τιο­λο­γί­α για το ά­νοιγ­μα των 450 μέ­τρων στους ε­πο­χού­με­νους του­ρί­στες, αυ­τή που τέ­λος πάντων βγή­κε προς τα έ­ξω, ή­ταν για να αυ­ξη­θεί η του­ρι­στι­κή κί­νη­ση στην Αι­γείρα, κί­νη­ση που τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια έ­χει φθί­νου­σα πο­ρεί­α. Να διέρ­χο­νται δηλ. με τα αυ­το­κί­νη­τά τους οι υ­πο­ψή­φιοι πα­ρα­θε­ρι­στές και να δε­λε­ά­ζο­νται α­πό τη γρα­φι­κή πα­ρα­λί­α μας…

Τι α­πο­κο­μί­σα­με α­πό ό­λα αυ­τά; Πράγ­μα­τι, υ­πήρ­ξε αρ­κε­τή κυ­κλο­φο­ρί­α, κυ­ρί­ως από πλα­νό­διους μα­νά­βη­δες - ψαρά­δες - κα­ρε­κλά­δες, μη­χα­νό­βιους κ.ο.κ.

Ό­ποιος έ­κα­νε, βέ­βαια, το “λά­θος” να κα­τέ­βει με αυ­το­κί­νη­το στη θά­λασ­σα δει­νο­πα­θού­σε, για­τί οι δια­σταυ­ρώ­σεις με α­ντιθέ­τως ερ­χό­με­νους διευ­θε­τού­νταν μό­νο με δια­κα­νο­νι­σμό! Θα έ­πρε­πε να υ­πάρ­ξει μο­νο­δρό­μη­ση α­πα­ραί­τη­τα, κά­τι που δεν έ­γι­νε πο­τέ!

Οι υ­πο­ψή­φιοι θα­μώ­νες των πα­ρα­λια­κών κα­τα­στη­μά­των περ­νού­σαν, έ­κο­βαν κίνη­ση, δεν μπο­ρού­σαν να σταθ­μεύ­σουν που­θε­νά, α­νέ­βαι­ναν στον πλα­κό­στρω­το πεζό­δρο­μο και συ­νέ­χι­ζαν για Α­κρά­τα…

Αυ­τά μας α­πέ­δω­σε, σε γε­νι­κές γραμ­μές, η “συ­γκοι­νω­νια­κή” με­λέ­τη του πα­ρα­λια­κού μας.

Αυ­τό, ό­μως, εί­ναι το μο­να­δι­κό πρό­βλη­μά μας, στην πα­ρα­λια­κή Αι­γεί­ρα;

Σε λί­γες μέ­ρες α­πο­χαι­ρε­τά­με τούς κα­λο­και­ρι­νούς φί­λους μας και η Αιγεί­ρα θα ξα­να­ζή­σει τη χει­με­ρι­νή μο­να­ξιά της, πε­ρι­μέ­νο­ντας τα στοι­χεί­α τής φύ­σης να την “ε­πα­να­προσ­διο­ρί­σουν”, με τους α­έ­ρη­δες να κα­τα­τρώ­γουν ό­τι εί­χαν α­φή­σει οι κα­λο­και­ρι­νές μπου­νά­τσες!

Α­λή­θεια, υ­πάρ­χουν κά­ποιοι α­πό ε­μάς που να έ­χουν α­να­λο­γι­σθεί τα σο­βα­ρά και χρό­νια προ­βλή­μα­τα της διά­βρω­σης στην Αι­γεί­ρα, ώ­στε να δώ­σου­με ό­λοι μαζί τη μά­χη και να μην την α­φή­σου­με έρ­μαιο των στοι­χεί­ων της φύ­σης;

Μή­πως μας προ­βλη­μά­τι­σε πο­τέ, το γε­γο­νός ό­τι κα­νέ­νας δεν έ­χει δια­μαρ­τυ­ρηθεί, για­τί εί­μα­στε ί­σως α­πό τις μο­να­δι­κές πε­ριο­χές τού Κο­ριν­θια­κού, στην οποί­α δεν υ­πάρ­χει ε­πί­ση­μη με­λέ­τη, ει­δι­κών α­κτο­μη­χα­νι­κών, ε­πι­σκευ­ής και προ­στα­σί­ας τής μή­κους 2 πε­ρί­που χι­λιο­μέ­τρων πα­ρα­λί­ας μας;

Μή­πως μας α­πα­σχό­λη­σε κα­θό­λου το γε­γο­νός τής οριο­θέ­τη­σης του Αι­για­λού με υ­πουρ­γι­κή α­πό­φα­ση τον Ιού­νιο του 2003, σύμ­φω­να με την ο­ποί­α ο πα­ρα­λια­κός δρό­μος στα “χαρ­τιά” δεν υ­φί­σταται και εί­ναι “κτή­μα” τής αι­για­λί­τι­δας ζώνης, α­πα­γο­ρεύ­ο­ντάς μας κά­θε με­γά­λη, και με ε­πί­ση­μη χρη­μα­το­δό­τη­ση, τε­χνι­κή πα­ρέμ­βα­ση;

Α­ντι­δρού­με, και δι­καί­ως, στην ό­ποια κυ­κλο­φο­ρια­κή αλ­λα­γή.

Μή­πως, ό­μως, “ποιού­μεν την νήσ­σαν”, και δεν θέ­λου­με να α­παι­τή­σου­με -με μια φω­νή ε­πι­τέ­λους- έ­ναν σο­βα­ρό και μα­κρό­πνο­ο προ­γραμ­μα­τι­σμό α­νά­πλα­σης με κα­τεύ­θυν­ση την α­νακο­πή της πτω­τι­κού του­ρι­στι­κού ρεύ­μα­τος; 

Μή­πως, σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση, βλέ­που­με το δέν­δρο και χά­νου­με το δά­σος;

Ας κοι­τά­ξου­με προς τα ανα­το­λι­κά μας. Με τα με­γα­λύ­τε­ρα ονό­μα­τα της ελ­λη­νι­κής α­κτο­μη­χα­νι­κής και με κον­δύ­λια ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων Ευ­ρώ α­πό τη Νο­μαρ­χί­α Κο­ριν­θί­ας και τις πο­λύ­χρο­νες ε­νέρ­γειες των το­πι­κών Δή­μων, έ­χουν βαλ­θεί να σώ­σουν τα χω­ριά τους.

Θα πεί­τε, φυ­σι­κά: Μα και μείς ρί­ξα­με “μπα­στού­νια” στη θά­λασ­σα.

Και βέ­βαια ρί­ξα­με, εί­ναι η α­πά­ντη­ση. Με ποια με­λέ­τη, ό­μως, και ποιος α­κτο­μηχα­νι­κός α­πο­φά­σι­σε τις θέ­σεις που έ­πε­σαν οι πέ­τρες; Ό­σοι δεν έ­χουν κα­τα­λάβει τη ζη­μιά που έ­γι­νε, φαί­νε­ται ό­τι δεν κυ­κλο­φο­ρούν στην Αι­γεί­ρα! Το κομ­μά­τι με­τα­ξύ των δύ­ο προ­βό­λων, ει­δι­κά φέ­τος, “ξε­πλύ­θη­κε” ε­ντε­λώς α­πό αμ­μου­διά και το κο­λύ­μπι μό­νο με κα­τα­δύ­σεις από το δρό­μο “ε­πι­τρέ­πε­ται”…

Ί­σως κά­ποιοι να πουν: πού εί­ναι το πρό­βλη­μα, κι αν βρι­σκό­ταν α­κτο­μη­χα­νι­κός να ο­ριο­θε­τή­σει με την υ­πο­γρα­φή του τα μπα­στού­νια, θα άλ­λα­ζε τί­πο­τα; Σί­γου­ρα ό­χι. Α­πλώς θα γνω­ρί­ζα­με ποιος έ­χει την πλή­ρη «τε­χνι­κή» ευ­θύ­νη για την ε­πι­τά­χυν­ση της φυ­σι­κής αυ­τής κα­τα­στρο­φής. Ό­σο για την «πο­λι­τι­κή» ευ­θύ­νη, εί­ναι βέ­βαιο ό­τι εί­ναι συλ­λο­γι­κή και “πάν­δη­μη”.

Θα μπο­ρού­σα­με να α­να­φερ­θού­με, για μια α­κό­μη φο­ρά, στις πά­μπο­λες κα­ταγρα­φές του θέ­μα­τος α­πό την ε­φη­με­ρί­δα μας ξε­κι­νώ­ντας α­πό τον Φε­βρουά­ριο του 1996, αλ­λά εί­ναι σί­γου­ρα χα­μέ­νος κό­πος α­φού ως γνω­στό το “γρά­ψι­μο” στην άμ­μο σβή­νει με το πρώ­το κυ­μα­τά­κι...!