Έργο κορυφαίο και πολυπαιγμένο από αμέτρητα θεατρικά σχήματα σε όλη την Ελλάδα. Δεν είναι υπερβολή, αλλά αυθεντική μαρτυρία των ίδιων των θεατών, το ότι εδώ, σε τούτη την «αυλή των θαυμάτων» που ονομάζεται Θεατρική Αναγέννηση Ακράτας, ευτύχησε αυτό το πράγματι κορυφαίο έργο να γνωρίσει μια αντάξια και αληθινά κορυφαία παράσταση.
Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί της Αναγέννησης – και οι εμπειρότεροι και οι νεότεροι – διδαγμένοι από τον δάσκαλο του θεάτρου Κώστα Φαρμασώνη μαστόρεψαν στην καρδιά και στο μυαλό των τυχερών θεατών τους, χαρακτήρες, εικόνες, αξίες και όνειρα διαχρονικά και αιώνια για τον άνθρωπο, για την Ελλάδα, για την ανθρωπότητα. Ο Κώστας Φαρμασώνης, ως βαθύς γνώστης του θεάτρου, έστησε γερά τις βάσεις της ερμηνευτικής απόδοσης του κειμένου και εμφύσησε μέσω της πνοής των ηθοποιών του τον ρυθμό και την προοπτική μιας ολοκληρωμένης Θεατρικής Τέχνης. Ένα στη γη – δύο στ’ αστέρια! Όλα τα πρόσωπα – θύματα της ακηδείας, της έλλειψης φροντίδας από την Ελληνική Πολιτεία, όπως σωστά επισημαίνει – δρουν και συναισθάνονται όχι μόνον υπό το φως της ανθρώπινης ηθογραφίας, αλλά κυρίως με τον στιβαρό βηματισμό του πολιτικού επικού θεάτρου της Μπρεχτικής αποστασιοποίησης. Γνωρίζει ο σκηνοθέτης και σέβεται το ότι ο Καμπανέλλης πριν από 55 χρόνια με την Αυλή των θαυμάτων εγκαινιάζει το πολιτικό θέατρο στη νεοελληνική σκηνή.
Με την μαεστρία της σκηνοθεσίας του καταφέρνει να συγκεράσει αρμονικά και συναίσθημα και πολιτική συνείδηση πάνω στη μοίρα της Ελλάδας και των παιδιών της. Ένα στη γη – δύο στ’ αστέρια! Έχει δύο κολόνες για να στηριχθεί. Τους δύο ρόλους – σύμβολα του έργου. Τον Ιορδάνη, ποταμό λαοσοφίας και φυσικής γνησιότητας, και την Αστά, την ασταμάτητη ροή ανθρώπινης καρτερίας και αντοχής πέρα από χρόνο και τόπο. Και με τη θαυμάσια μουσική επιμέλεια, νά, το πρώτο θαύμα της παράστασης: Ο ΡΥΘΜΟΣ! Ο ποταμός Ιορδάνης απογειώνεται από τα όρια του προσώπου, γίνεται χορός καθαρτήριος της ανθρώπινης τραγωδίας. Η ασταμάτητη ροή Αστά εξαϋλώνεται από ηλικία και χρόνο και γίνεται κι αυτή χορός ανίκητων ψυχών, γίνεται κίνηση νερού καθαρτήριου που βαφτίζει τη νέα γενιά, τον Γιάννη, τον πρόδρομο μιας σταγόνας ελπίδας για το αύριο. Με το πρίσμα αυτό, θεωρώ την ερμηνεία του Ιορδάνη από τον ερασιτέχνη ηθοποιό της Αναγέννησης Ακράτας ΝΙΚΟ ΓΡΑΒΑΝΗ ως μία από τις σημαντικότερες που έχουν αποδοθεί σε όλη την Ελλάδα. Ο Γραβάνης δεν έπαιξε τον ρόλο του Ιορδάνη. Τον χόρεψε! Χόρεψε με σώμα, ψυχή και λόγο. Χόρεψε στη γη, στον ουρανό με τ’ αστέρια, στις ψυχές των θεατών. Κατά δεύτερο λόγο, η νεαρή δασκάλα με το όμορφο παιδικό πρόσωπο ΜΑΡΙΑ ΑΓΓΕΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ «χόρεψε» κι αυτή τον ρόλο της «γριάς» Αστά. «Και νερό να είμασταν, θα είχαμε βρει ένα στέκι…». Αυτή τη σοφή ρήση υπηρέτησε η νέα ηθοποιός με την εξαιρετική της ερμηνεία και απέδωσε το χωρίς ηλικία διαχρονικό πρόσωπο της καρτερίας ως ένας μικροσκοπικός, πλην όμως ακατανίκητος Σαρλό.
Στη ΝΙΚΗ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ, την Αννετώ, με το άθραυστο ευγενές κράμα συναισθημάτων που μας χάρισε, απονέμεται μαζί με το φιλί της αγάπης μας και ο μέγας θαυμασμός για την προσήλωση και την πίστη που χαρακτηρίζει τον γνήσιο ερασιτέχνη εραστή της Τέχνης. Με διαμάντια σαν τη Νίκη μας, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε, ούτε την σκληρή μοναξιά, γιατί η φωλιά της Αναγέννησης θα είναι πάντα ζεστή. Ο ΠΑΝΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ως Στράτος, ήλθε στην αυλή μας ζωντανεύοντας λαϊκούς ήρωες του παλιού καλού Ελληνικού σινεμά. Μαζί με τον ΣΠΗΛΙΟ ΖΙΔΡΟΠΟΥΛΟ, τον τραγικό Στέλιο, θύμα της ακηδείας που λέγαμε, απέδωσαν συγκλονιστικά τις πιο δυναμικές σκηνές του έργου. Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ως Μπάμπης, άψογα παραστατικός, ρεαλιστικός και ονειροπόλος ταυτόχρονα, μαζί με την ΕΙΡΗΝΗ ΜΙΧΑΛΑΚΗ, τη γυναίκα του Βούλα, σφράγισαν την παράσταση με χρώμα και όνειρο. Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΕΤΣΙΟΥ εκφραστικότατη ως Μαρία, η ΜΑΡΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ σε άρτια ποιοτική απόδοση του πολύπτυχου, συγκρουσιακού και λεπτών αποχρώσεων ρόλου της Όλγας, η ΜΑΡΙΑ ΛΕΝΤΖΑΚΗ, πειστική και εντυπωσιακή ως Ντόρα, το όμορφο φτωχοκόριτσο της αυλής με τις μετέωρες φιλοδοξίες και τα πουλημένα όνειρα, και ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΤΣΑΓΚΑΣ, άψογος και εκδηλωτικός ως Γιάννης, πρόδρομος νέος της σύνεσης και του αγνού πλατωνικού έρωτα προς ένα αβέβαιο και θολό μέλλον. Χαρακτηριστικούς ρόλους που ανέβασαν συνολικά την ποιότητα της παράστασης ερμήνευσαν οι ΚΩΣΤΑΣ ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ, ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ, ΜΗΝΑΣ ΝΤΕΒΕΣ και ΝΙΚΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ.
Αν το πρώτο θαύμα της θεατρικής αυλής της Αναγέννησης Ακράτας λέγεται: ρυθμός, το δεύτερο θαύμα λέγεται: ΣΥΝΕΧΕΙΑ, παράδοση, σκυτάλη, μπόλιασμα. Ο μικρός ερασιτέχνης ηθοποιός ΣΠΥΡΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ υποκλίνεται με καμάρι και συγκίνηση πάνω στο θεατρικό σανίδι του ίδιου Συλλόγου, που ο παππούς του Σπύρος Μιχαήλ Ασημακόπουλος έπαιζε πριν δεκαετίες τον Τάσο στη Γκόλφω. Είναι αναντίρρητα βέβαιο πως μετά από δεκαετίες ο εγγονός του μικρού Σπύρου θα υποκλίνεται με το ίδιο καμάρι και με την ίδια συγκίνηση στο ίδιο θεατρικό σανίδι της ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ ΑΚΡΑΤΑΣ! Αυτό είναι και το θαυμαστό μήνυμα της φετινής παράστασης. Όχι μόνον η όμορφη Ακράτα, αλλά και ολόκληρη η πανέμορφη Ελλάδα μας, αν βρει μέσα της τον ενωτικό ρυθμό της αντοχής, της συνεργασίας και της αλληλεγγύης μπορεί να κάνει θαύματα και να πορευθεί σθεναρά με σταθερό βήμα μέσα από τα τείχη των αδιεξόδων.
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΦΑΡΜΑΣΩΝΗΣ ευγνώμων αφιερώνει τη δουλειά του στον αλησμόνητο Ακρατινό Νίκο Παπαγεωργόπουλο. Και ο Ιορδάνης, ποταμός της θυμοσοφίας, μάς διδάσκει κερνώντας κρασί πηγαίου λόγου όλους εμάς τους θεατές που θα προστρέξουμε να απολαύσουμε την παράσταση:
Ξέρεις, Γιάννη – θεατή, τί είναι θέατρο; Σου πω εγώ… Βλέπει θεός κόσμο, ντουνιά όλο μαράζι να είναι, να στάζει χολή καρδιά του και λέει …Σπείρω μεράκι σε μια αυλή ανθρώπων, τ’ ονομάσω Σπύρο, Νίκο, Νίκη… ονόματα απλά σα κρασί και αίμα,αυτοί κάνουν μια μεγάλη αγκαλιά σα στέγη ουρανός. Βλέπουν πίκρα στον κόσμο, κερνάνε χαρά, βλέπουν ασχήμια, κερνάνε ομορφιά, βλέπουν θάνατο, χαρίζουν ζωή … Αυτό θα πει θέατρο, Γιάννη, πρόδρομε –θεατή. Ένα στη γη – δύο στ’ αστέρια! Σαν ασταμάτητη ροή αντοχής και ελπίδας. Σαν Αναγέννηση Ακράτας. Σαν Ελλάδα!_
